De ventilatoren stoppen met draaien. Voor mij het teken dat de stroom eruit ligt. Soms duurt het even, soms duurt het heel lang. Dat laatste dit keer. Het is nog middag. Mijn JBL boxje is nog voldoende opgeladen, de muziek blijft afspelen terwijl verder alles stuk voor stuk uitgaat. De koelkast stopt met koelen, de ventilatoren werken niet meer en de lichten gaan uit. De gedownloade muzieknummers blijven afspelen. Alle verdere afleidingen worden uitgeschakeld. Geen (werk) berichtjes, geen social media, geen Netflix. Ik lees een boek over familiepatronen, klieder wat aan met waterverf, schrijf een heleboel woorden op zonder doel, laat inspiratie door me heen stromen. 

De uren gaan voorbij. De zon gaat onder, er verschijnen mooie kleuren in de lucht, nog altijd is er geen stroom. Niet mijn meest favoriete moment zonder elektriciteit. In het donker. Terug te leiden naar dat het niet zo praktisch is om in het donker eten te koken en te douchen. Maar ook zijn dit de momenten dat je wordt uitgedaagd je eigen schaduwkanten aan te kijken. Wat doe je als het donker wordt? Wat doe je als de afleidingen om je heen verdwijnen? Kun je kijken naar wat er wel is of kijk je naar wat er niet is? Blijf je of ga je weg? 

De lucht wordt steeds donkerder, sterren verschijnen. Voor dit soort momenten altijd kaarsjes en een aansteker in huis. Al doende leer je 😉 De eerste keer dat ik een stroomuitval meemaakte in één van eerste maanden hier was ik daar totaal niet op voorbereid en had dat als gevolg dat ik om 7 uur ’s avonds maar ging slapen.

De batterij van mijn telefoon raakt leger, beltegoed is op, internet data heb ik sowieso nooit en ook het muziekboxje zal nu niet lang meer meegaan. De wind valt weg en de warmte slaat om me heen zo zonder ventilator of airco. Muggen verzamelen zich luid zoemend om me heen. Met natuurlijke muggenolie hou ik ze van mijn lichaam vandaan. Starend in de waxinelicht vlammetjes komt er toch even in mij omhoog hoelang dit nog gaat duren. Dit vast te makende hebben met het gezoem van de muggen wat frustratie in mij omhoog haalt. Die kleine irritante beestjes weten mijn schaduwkant op zijn best naar boven te halen. 

Het kleine beetje licht gebruik ik om de letters op papier te krijgen. Ik vind de rust weer terug door in het vuur te kijken wat zich ook zeer rustig houdt. Alsof het wilt zeggen ‘blijf maar kalm, ook dit gaat voorbij’. Het zwart van de nacht is nu letterlijk overal om mij heen. In het midden van de kamer zit ik met een paar kaarsjes op de grond, verder omringt door donkerte. Overgave aan wat is. Overgave aan niet weten. Verbinden met het element vuur en met wat het donker met mij doet. 

6 uur later en nog steeds geen teken van verandering. Heb ondertussen wel een powerbank gevonden waar nog een klein beetje stroom uit te halen valt. Wat fijn is om mijn telefoon wat op te laden zodat ik die weer als zaklamp kan gebruiken. 

Het brengt me terug naar een gevoel wat ik in Afrika, Tanzania ook heb ervaren. Het merendeels leven zonder voorzieningen die wij als Westerse mensen zo gewoon vinden. Meer zijn, minder doen. Verbinden met wat is. Ik ben stiekem wel eens blij dat wij dit soort momenten ook hier op het eiland hebben. Het brengt je meer in verbinding met jezelf. Meer in verbinding met anderen. Alle ruis wordt weggehaald. Erover klagen is nutteloos. Je hebt het ermee te doen en je kan er maar beter het beste van maken. Het geeft een extra besef van hoe goed wij het hebben en dat het niet zo vanzelfsprekend is om gas, water en licht altijd tot je beschikking te hebben. 

In Tanzania had ik deze les al tot me genomen en ik vond het destijds lastig om daarna terug te zijn in Nederland. Ondanks dat ik de fijne voorzieningen super erg waardeerde (stromend, en ook nog warm, water halleluja), had ik tegelijkertijd ook een afkeer hoe iedereen zo gefixeerd bezig was met spullen en de hoeveelheid woede wat er omhoog kon komen als iets even niet werkte. Het is voor mij dan ook meer dan logisch dat ik me hier zoveel meer thuis voel op het kleine eilandje Bonaire, waar niet altijd alles werkt en je niet alles tot je beschikking hebt wanneer je dat wilt. Voor mij voelt dit zoveel meer menselijk, verbonden en natuurlijk. 

Dat is dan ook wat ik door me heen voel gaan als ik zo in het donker bij kaarslicht aan het schrijven ben. De grootste lessen hebben wij te leren binnen in onszelf. Om daarbij te komen mag het soms best even donker worden. Ik kan het donker best even spannend vinden, niet fijn of me alleen voelen en dat is oké. Even later kijk ik naar een magische sterrenhemel doordat het zo donker is. Knipogende sterren, miljoenen lichtjes in de lucht. Het is zo helder dat ik stelsels kan zien, energielijntjes, alsof ik de sterren met elkaar kan zien praten. Een cadeautje wat weer bevestigd welke mooie dingen het donker ook met zich meebrengt. 

Als de ventilatoren uren later weer langzaam op gang komen en de lampen beginnen te knipperen zijn dat de tekens dat de stroom weer in werking is gezet, alles gaat weer verder waar het gebleven was. Nog denkend aan de bizar mooie sterrenhemel vol leven waar wij maar weinig van weten val ik in slaap. 

 

Een label kan je helpen inzichten te krijgen, maar het kan er ook voor zorgen dat het je nog verder van een verandering af laat staan. Het kan je laten stilstaan of een slachtoffer rol activeren. Een label is iets wat we vanuit onze mind maar al te graag willen. Bevestiging, een naam er aan geven, goedkeuring, kunnen bewijzen waarom je doet zoals je doet.

 

Ik zal deze visie delen vanuit mijn eigen voorbeeld. Ik ben een gevoelig persoon. Als kind voelde ik me regelmatig onbegrepen en anders. Zodra ik er achter kwam dat hier een naam voor was, namelijk Hoog Sensitief Persoon, was ik in eerste instantie blij. Dit wat ik ervaar heeft een naam, het bestaat, ik ben niet de enige die dit voelt. Dit zorgde nog niet direct ervoor dat ik hier de kracht van kon inzien en het vanuit een ander oogpunt kon benaderen. Allereerst hield ik mij vast aan dit label om mezelf te verklaren of aan anderen te bewijzen hoe ik de wereld ervaarde.

Het label kon ik op verschillende manieren inzetten en had daar in de weg zittende overtuigingen op;

• Ik ben nou eenmaal gevoelig dus dit kan ik niet
  
• Er is iets niet goed met mij en het werkt tegen mij
• Ik ben een HSP dus het is gerechtvaardigd dat ik afstand neem van ‘normale’ situaties
• Teveel met anderen personen omgaan zorgt ervoor dat ik overprikkeld raak
• Ik verwacht dat anderen rekening met mij houden

Ik las allerlei informatie om mezelf beter te leren kennen en begrijpen. Al snel kwam ik erachter dat het label mij erkenning en herkenning gaf, wat fijn was, maar een andere vraag bleef omhoog komen. Namelijk HOE zet ik dit in als kracht? HOE zorg ik ervoor dat dit niet een zwakte is maar een gave? Ik kreeg de drang om er op een andere manier naar te kijken en te leren hoe ik dit als iets positiefs kon gaan zien. 

Hier was maar weinig informatie over te vinden destijds vond ik. Ik ging mijn eigen tools ontwikkelen, zocht hulp bij teachers die hiermee bekend waren, las allerlei boeken en koppelde me meer los van het label en mijn eigen belemmerende overtuigingen. Om daadwerkelijk dit als kracht te ervaren had ik dat label niet nodig. Om verandering aan te brengen mocht ik in actie komen. 

Hierbij mijn verlangens onderzoeken. Wat is het wat ik graag wil? Wat wil ik niet? Het grootste verlangen was dat ik anderen kon helpen vanuit mijn sterke intuïtie. Ik wist dat het niet voor niks was dat ik dit zo ervaarde alleen had ik nog geen idee hoe er mee om te gaan. Daarnaast wilde ik wel graag naar feestjes en genieten van een sociaal leven en daar mijn manier voor vinden. Wat ik niet wilde was me onderdompelen in verhalen van andere hoog sensitieve personen en in die herkenning blijven ronddwalen.  

Aarding, grenzen stellen, bescherming en reiniging zijn mijn kernwoorden hiervoor. Dat ging echt niet makkelijk of binnen een week. Het was een training. Keer op keer weer ervaren, doen, leren. Jarenlange oefening met ups en downs. Ik keek vaak op tegen bijvoorbeeld zangeressen of muzikanten en vond het geweldig om te zien hoe zij van hun passie hun werk maakten. Op het eerste gezicht leek het mij dat dit ze van nature afging, terwijl ook zij hiervoor keihard hebben moeten werken. Ik werd me bewust van het feit dat werken met energie niet iets is wat je zomaar kunt doen, er gaan enorm veel processen aan vooraf. Het resultaat mag er zijn. Ik kan nu anderen begeleiden in hun ontwikkeling zonder dat dit ten koste gaat van mijn energie en ik kan naar feestjes gaan zonder dat mijn energie leegloopt. Ik heb er mijn weg in gevonden. 

Om wat voorbeelden te geven hoe het er voor mij als kind aan toe ging. Ik was zo ontzettend gevoelig voor energie dat ik het af en toe het niet aankon. Toen aan de overkant van de straat een jongen uit de buurt viel met zijn fiets en een tand door zijn lip had (wat ik amper kon zien op zo’n afstand), werd ik misselijk en kreeg een naar gevoel, ik vond het vreselijk en voelde me machteloos. Een ander voorbeeld is dat we op vakantie waren, de moeder van mijn vriendin struikelde en haar heup was gebroken (alleen een schaafwondje te zien), lag ik daarnaast op de grond, flauwgevallen. Dat laatste gebeurde regelmatig, dat ik flauwviel, mijn systeem schakelde zich letterlijk uit omdat het teveel was om te verwerken. 

Op latere leeftijd kon ik dit beter reguleren, maar mijn systeem vond het nog steeds heftig om directe symptomen te kunnen ervaren van een ander. Al was ik in een andere ruimte, ik kon in energie aanvoelen dat er iets gebeurde. Was ik op kantoor aan het werk voelde ik ineens mijn maag omdraaien en een pijnscheut door me heen gaan. Op dat moment gaat er een kind heel hard huilen en heeft zijn pols gebroken. Deze hele situatie vond zich buiten mijn zicht en op een andere verdieping plaats en toch voelde ik het. Dit soort gebeurtenissen bleven soms dagenlang in mijn systeem voelbaar.

Ik voelde af en toe de pijn of emotie van een ander intenser dan de persoon in kwestie, dat was niet gezond. Het was een hele opgave om mezelf hiervoor te beschermen en te leren onderscheiden wat van een ander was en wat van mijzelf. En ook belangrijk; hoe ik hier niet verantwoordelijk voor was om het te dragen en dit los te mogen laten. Om dit te kunnen doen was het nodig om de nuttige energie hiervan in te zien, los te komen van de overtuigingen en een verandering te maken. Ik moest een keuze maken om niet meer alles zo direct binnen te krijgen. Nu kan ik filteren, overzie ik snel het grotere geheel, kan ik de ander begeleiden en deel ik mijn inzichten als de ander hiervoor open staat.

Nu ben ik zelf in charge. Ik houd afstand van wat niet bij mij past. In de situaties waar in ik geen controle heb over de drukte, de personen die er zijn of de energie die er aanwezig is kan ik mezelf beschermen en is er altijd de keuze om weg te gaan als dat voor mij beter is. De gave die ik heb voelt nu al een cadeautje. Hoe blij ben ik nu dat ik deze kan inzetten, vooral tijdens mijn werk. Ik kan energie van anderen doorvoelen zonder dit zelf op te nemen of hier last van te hebben. Het is mega krachtig hoe snel ik kan invoelen bij een ander wat er speelt en wat er nodig is. 

Vasthouden aan een label, hokje, ziekte, benaming voor gedrag etc. kan er dus voor zorgen dat je jezelf zo gaat programmeren dat je het vervelende aspect ervan in stand houdt in plaats van dat je gaat ontdekken wat jouw les hier in is en hoe je dat mag veranderen. Nou zeg ik niet dat je daarmee alles kunt oplossen, maar je kunt het jezelf wel een stuk makkelijker maken door je eigen houding, gedachtes en gedrag hier in te veranderen. Een ziekte zal niet ineens verdwenen zijn en jij zal niet ineens geen hooggevoelig persoon meer zijn. Waar het om gaat is dat je je eigen ‘zijn’ gaat accepteren en hoe je de onderliggende lessen, wijsheden en krachten kunt inzetten die er in verstopt zitten. 

In mijn sessies werk ik regelmatig met het doorbreken van onder andere patronen, overtuigingen en aangeleerd gedrag. Daarvoor gaan we de kern bekijken zodat het vanuit daar mag helen, je krijgt inzichten en komt voor de keuze te staan om dit te kunnen veranderen. Om dit te laten slagen is jouw eigen wil en verantwoordelijkheidsgevoel altijd belangrijk. 

Vanuit het systeem gebeuren er extreme dingen. Voor de een wel zichtbaar of voelbaar voor de ander niet. Op een sluikse manier worden we bepaalde richtingen op geduwd. Waarom? Om de maatschappij zwakker te maken. Wanneer je zwakker bent zul je makkelijker volgen. Wat als je makkelijker volgt? Dan heeft het systeem meer controle over jou.

De uitdaging hier in is niet om het ene uiterste of het andere uiterste te kiezen of jezelf binnen een bepaald hokje te plaatsen. Meer dan ooit is nodig dat je bij jezelf blijft. Dat je zelf blijft nadenken. Dat je zelf blijft voelen. Dat je zelf keuzes blijft maken. Waar je hoort dat het allerbeste wat je kunt doen is je aansluiten bij een religie (leven volgens een boekje), want daar zit de waarheid hoor je van de tegenpartij dat je je het beste kunt aansluiten bij een spirituele community (je afzonderen van de realiteit), want als we doen dat het er niet is bestaat het niet. In mijn ogen beide niet oké. 

Ik vroeg mijn higher being wat het belangrijkste was om vandaag te delen. Het woord polariteit kwam als eerste op, terwijl ik eigenlijk met heel andere thema’s bezig ben. En ik begrijp wel waarom. Als we niet eerst met elkaar kijken naar wat er op dit niveau gebeurt is het ook veel lastiger om het diepere innerlijk werk aan te gaan. Hoe kun je verbinding maken met je ware ik als je je aansluit bij het een of het ander? En daarmee het andere buitensluit? 

Als je leeft volgens een bepaalde religie dan heb je je aan bepaalde regels te houden, of je dat nou voelt of niet. Als je leeft volgens een spirituele levenswijze dan zijn daar onderliggend regels aanwezig wat je wel of niet als spiritueel persoon zou mogen doen. Wij zijn allemaal ontstaan vanuit de bron (hoe je die ook noemen wilt) en wij zijn allemaal spirituele wezens. We zijn het allebei. Goddelijk en spiritueel. Niks meer en niks minder. 

De balans vinden is the key. Wanneer jij ZELF mag voelen wat voor jou klopt, dit mag ontdekken en ervaren op jouw manier. Wat voor de ene persoon werkt hoeft voor de ander niet zo te zijn. Het zou er zoveel liefdevoller aan toegaan als we de ander niet willen overtuigen van een bepaalde leefstijl of dat er over en weer oordelen zijn. Dat jij gewoon jij mag zijn en de ander gewoon de ander mag zijn. 

Iedereen ontwikkelt op zijn of haar eigen tempo. Dit natuurlijke proces hoeven we niet te verstoren. Als jij jouw waarheid leeft kan een ander daar zelf toenadering toe zoeken op het juiste moment. Iedereen is zelf verantwoordelijk om een verandering te maken. Jouw eigen wil bepaald hoe je omgaat met jouw lot. Jij kiest over jouw eigen ontwikkelingen en nooit over die van de ander. Daarbij heb je natuurlijk altijd de keuze om je tijd door te brengen met personen die aligned zijn met wat bij jou past en wat meer afstand te houden van wat niet past. 

Nog een kanttekening dat ik dus niet voor of tegen religie of spiritualiteit ben. Waar het vooral om gaat is dat jij jezelf mag zijn. Dat je niet iets hoeft te volgen wat voor een ander kloppend voelt. Het samenkomen in eenheid zal alleen mogelijk zijn als we durven loslaten dat het een beter is dan het ander. Als we mogen ontdekken wat die middenweg is. Als jij je stevig in je eigen kern voelt en doet wat voor jou klopt. Polariteiten zijn er om tegenovergestelden te kunnen voelen en vanuit daar de balans te vinden. 

Het is niet de bedoeling om alleen maar in het donker te zijn of alleen maar in het licht.

Het is niet de bedoeling om alleen maar vrouwelijke energie te hebben of alleen maar mannelijke energie.

Het is niet de bedoeling om alleen maar actief te zijn of alleen maar te rusten.
Het is niet de bedoeling om alleen maar sterk te zijn of alleen maar kwetsbaarheid te tonen.

Het uiteindelijke hogere doel wat er hier met elkaar te doen hebben is een eenheid vormen. Mannelijke en vrouwelijke energie samen laten werken. Het een niet het ander laten uitsluiten. Samenzijn in onvoorwaardelijke liefde. Samenwerken met de polariteiten die er zijn. Niet van elkaar af bewegen maar juist naar elkaar toe. 

In onvoorwaardelijke liefde mag jij er zijn precies zoals je bent. Jouw verlangens, jouw waarheid, jouw zijn. Daar in zijn we soms samen, soms alleen. Daar is avontuur en ook comfort. Daar is vrijheid, maar ook verplichtingen. Soms hebben we controle, soms volledige overgave. Daar in zorg je voor jezelf en ook voor de ander. Daar in wisselen serieusheid en speelsheid elkaar af. Daar in ben je dicht bij jezelf en ook verbonden met de ander. 
Polariteit. 

Wat een verademing is het om dit niet meer te voelen, om niet langer bang zijn om verlaten te worden, dat gun ik ieder ander die deze angst in zich aanwezig heeft ook. De grootste doorbreking in dit patroon was het moment dat ik ging emigreren, mijn eigen hart ging volgen ongeacht dat ik dat alleen ging doen en de gevolgen daarvan, ik ging voor mezelf kiezen. Ik ben niet langer meer bang om verlaten te worden, mezelf kunnen zijn heeft prioriteit gekregen. Ik ben nooit meer alleen, ik heb altijd mezelf, meer verbonden dan ooit. 
Dat proces ging niet als vanzelf…. 

Die diepe angst om alleen te zijn. De eenzaamheid die overblijft als de ander niet meer aanwezig is. De afwijzing waar je continu voor vreest. Je zet alles in werking om dit te voorkomen. Jezelf compleet aan de kant zetten om het een ander naar de zin te maken. Jouw waarheid niet uitspreken uit angst voor de consequenties. Je eigen verlangens verdwijnen steeds meer naar de achtergrond. Je raakt steeds verder verwijderd van jezelf. Vaak onbewust gaat dit steeds verder, je wilt dit zelf niet inzien. Ook al waarschuwen anderen je, je blijft je vastklampen aan het kleine beetje liefde wat er wel is. Je blijft het gedrag van de ander goedpraten, jezelf verontschuldigen tegenover anderen, alles om maar niet alleen te zijn: verlatingsangst.

‘Natuurlijk geef ik je nog even tijd en ruimte lieverd. Ik wacht wel, geen probleem.’ Eigenlijk was dat wel een probleem, maar dat ging ik niet zeggen. Stel dat ik zou zeggen wat ik echt voelde, misschien was het dan wel voorbij. Ik kon mijn gedrag aanpassen op de ander om te voorkomen dat ik verlaten zou worden. Als hij bij mij weg zou gaan dat was het meest vreselijke wat er kon gebeuren, dat wilde ik hoe dan ook voorkomen. Alleen zijn, alleen in slaap vallen, alleen zijn met mijn pijnen. Het samenzijn ‘gebruiken’ om mijn eigen shit niet aan te hoeven kijken. 

Behoefte hebben aan samen zijn, zodat je je eigen pijn niet hoeft te voelen.

Behoefte aan bevestiging van de ander, omdat je je eigen waarde niet inziet. 

Behoefte aan controle, om te voorkomen dat je wordt afgewezen. 

Ongemerkt raakte ik verwijderd van mezelf. Mijn eigen verlangens vervaagden. Verlatingsangst had mij in de greep. Ik stelde de ander verantwoordelijk voor mijn geluk. Zonder hem zou ik ongelukkig zijn, niet kunnen slapen, niet mijn dromen kunnen volgen. Ik plaatste mezelf in een zwakke positie. Voor het gemak even vergeten dat de ander niet mijn ideale partner is, want dat zou nog wel veranderen. Eindeloze keren dat ik de hem verkoos boven iemand anders. De opties open houden, elk moment beschikbaar zijn, aanpassen op zijn wensen. Ik deed het allemaal. 

Op dit thema zit schaamte. Ergens weet je namelijk dat het niet oké is en wil je niet dat iemand ziet hoe het er werkelijk aan toegaat. Ook ik vond het lastig dit toe te geven. Te erkennen dat dit deel in mij aanwezig was. De verandering kan pas in gang gezet worden als je je eigen patronen gaat inzien, als je gaat erkennen hoe de realiteit is. Vervolgens kun je dit delen met een ander en stap voor stap nieuwe keuzes gaan maken. In dit proces is het nodig echt jezelf te durven aankijken. Een mentor of vriendin die jou kan supporten is dan ook aan te raden. Er komen momenten dat er verleidingen zijn, er komen momenten dat je terug dreigt te vallen in het oude patroon, dat je getest wordt, er komen momenten dat je het vertrouwen kwijt bent in je eigen verandering. Weet dat je niet alleen bent en vraag hulp als je dit nodig hebt. 

Herkenbaar? 

• Je valt op onbeschikbare partners 
• Je stopt je eigen verlangens weg
• Je bent bang voor verlating en afwijzing
• Je leeft in een illusie en houdt hoop 
• Je neemt genoegen met minder 
• Je geeft jezelf volledig aan de ander 
• Je hebt moeite je eigen grenzen aan te geven 
• Je wilt de realiteit niet inzien en praat het goed

Een lange afstandsrelatie, een verhouding aangaan met een getrouwde man of vrouw, samen zijn met iemand die problemen heeft waar in jij de redder bent, een relatie waar in jouw partner er geen naam aan wilt geven of geen commitment wilt maken. Vormen om de diepere connectie uit de weg te gaan, je eigen angsten niet willen aankijken en geen gehoor te geven aan je eigen verlangens. Toch kunnen juist dit soort situaties jou aantrekken als je angst hebt om verlaten te worden, zodat je die afwijzing juist kunt ervaren en voor de keuze komt te staan om jezelf belangrijk te maken. 

Op het moment dat ik dit patroon in zag en ervoor wilde kiezen eruit te stappen deed dat wel pijn. De hoop loslaten, de connectie loslaten, de dynamiek met higs en lows loslaten. Dit gaat zo diep terug. De kern die eronder zit is het verlaten gevoel, de intense eenzaamheid. Vanuit daar is de kans groot om een partner aan te trekken met bindingsangst waardoor je in een intense dynamiek van push and pull terecht kunt komen. Op vele vlakken was ik mega zelfstandig vanaf jonge leeftijd, ik kon het allemaal wel alleen, behalve als het op de liefde aankwam. Hoe meer ik uit het patroon ging stappen hoe meer mijn eigen kracht terugkwam. Ik wilde niet langer meer kiezen voor een niet beschikbare man, ik wilde niet langer kiezen voor een man die mij wegduwde als ik kwetsbaarheid zou tonen, ik wilde niet langer een ander verantwoordelijk stellen om mijn verdriet op te lossen. 

Dit patroon doorbreken heeft tijd nodig. Inzicht krijgen in jouw situatie, de kern ontdekken, de keuze maken dit te willen veranderen, je eigen pijnen doorvoelen, acties koppelen aan je nieuwe keuze, je eigenwaarde en zelfliefde vergroten, weer in je eigen kracht komen. Het begint bij de keuze te maken verandering te willen. 

In één van die moeilijke periodes om los te breken uit dit patroon wist ik dat ik hulp nodig zou hebben. De keuze had ik gemaakt, met mijn hoofd wist ik wat het juiste was om te doen, maar mijn gevoel was er ook nog in betrokken. Dit is direct een goed voorbeeld dat het niet altijd het juiste is om je gevoel te volgen. Mijn gevoel reageerde namelijk vanuit een kindpijn. Mijn gevoel verlangde naar die pijn te blijven voeden, mijn gevoel wilde liefde ongeacht de consequenties. Om sterker in mijn keuze te gaan staan deelde ik mijn verhaal en vroeg ik als het moment van verleiding zou aanbreken zij mij zou herinneren aan mijn keuze. Het patroon werd doorbroken. Nog steeds kunnen er situaties zijn waar in die pijn wordt aangeraakt, alleen nu draag ik er zelf de verantwoordelijkheid voor. Heel zijn met mezelf, in liefde, in kracht.

Dit is precies waarom ik werk met een mentorship. Naast de sessies ontvang je ongoing support zodat je op zulke momenten begeleiding ontvangt en direct kunt doorpakken. Zodat je voelt dat je het niet alleen hoeft te doen. Als je vastloopt, getest wordt of je even niet meer weet hoe nu verder dan heb je direct support en kun je jouw proces sneller doorpakken. Met de juiste hulp aan je zijde wordt je gemotiveerd om in je eigen keuzes te gaan staan en die door te voeren in je dagelijkse leven. 

 Plan hier jouw gratis match call in. 

Als je in welke vorm dan ook in je leven trauma hebt meegemaakt kan zich dat op verschillende manieren uiten in jouw leven. De komende periode ga ik dit toelichten in blogs waar ik de mogelijkheden hoe het zich in jouw leven laat zien ga uitvergroten. Het kan zijn dat je je in meerdere vormen herkent, het ene deel kan sterker in jou aanwezig zijn dan het andere. In deze blog ga ik in op de uiting in de vorm van trauma bonding. 

Wat is trauma? 
Dit thema kun je terugkoppelen aan een heleboel gebeurtenissen. Ze hebben allemaal met elkaar gemeen dat het situaties zijn die onverwerkt zijn. Bijvoorbeeld het meemaken van een ongeval, opgegroeid zijn in een disfunctioneel gezin, misbruik, geweld, verwaarlozing, een dierbare verliezen of je draagt een overgeërfd trauma met je mee. 

Waarom hier aan werken?
Een trauma kan onopgemerkt in jouw leven aanwezig zijn en je hebt geen idee dat jouw gedrag daar uit voort komt. Een trauma kan ook wel bewust in jouw leven aanwezig zijn en je hebt geen idee hoe je het een plek kunt geven. Het oorspronkelijke trauma kan ervoor zorgen dat je nog meer trauma oploopt of het huidige trauma verergert door het gedrag wat je jezelf aanleert vanuit de oude pijn. 

Neem als voorbeeld dat je als kind bent opgegroeid in een disfunctioneel gezin, als gevolg daarvan stap jij in het stukje trauma bonding en je trekt een partner aan die jou niet echt hoort of ziet en je geen veilig gevoel geeft. Je klampt je vast aan een partner die continu jouw kindpijn activeert. Zo kun je in een complexe cirkel terecht komen waardoor je je ontzettend wanhopig en alleen kunt voelen. 

Het gaat om een onzichtbare wond die zich binnen in jou gevestigd heeft. Er rust een taboe op om erover te spreken. Ik help jou om er over te kunnen praten, er naar te kunnen kijken, het te doorvoelen en los te komen van patronen. Ik begeleid jou om los te komen van je oude verhaal en je verbinding met je authentieke zelf te herstellen. 

Wat is trauma bonding?
Vanuit jouw trauma ga je onbewust op zoek in je omgeving naar anderen die deze pijn in jou aanraken. Meestal gebeurt dit in de vorm van liefdesrelaties. Het onverwerkte trauma in jou voelt herkenning bij de ander. Je kunt een heel directe verbinding ervaren waarbij je liefde verwart met pijn. Het voelt ontzettend veilig en comfortabel bij de andere persoon aangezien de pijn in jou wordt aangeraakt waarmee je bekend bent. Vooral in het begin heb je niet door dat dit alles behalve veilig is en je in een situatie stapt die jouw pijnen volledig naar boven laten komen. 

De ‘liefde’ voelt geweldig en maakt je eigenlijk direct blind voor dat dit niet is wat je daadwerkelijk wilt. Het kan lange tijd onopgemerkt aanwezig zijn in je dagelijks leven. Je kunt het blijven goedpraten voor jezelf en gaat er vanuit dat die enorme aantrekkingskracht het beste is wat je ooit is overkomen. Je bent er een ster in om iedereen te overtuigen van al het moois wat je ziet en de red flags te verstoppen. 

Ik kon binnen een split second verliefd zijn. Er was niks voor nodig en ik was al om. Dat de man emotioneel onbeschikbaar was en geen commitment met mij kon maken dat liet ik voor het gemak gewoon achterwege. Wat maakte het uit als de rest zo intens fijn voelde? De pijn die al snel aangeraakt werd die kon ik ook wel wegstoppen. Niet de liefde ontvangen die ik wilde? Check. Niet weten wat ik kon verwachten? Check. Mezelf wegcijferen? Check. Ik had werkelijk geen idee dat ik mezelf in een situatie plaatste die ik al kende. Dat ik herhaling liet plaatsvinden van eerdere pijnen. Ik had er geen kennis van, geen inzicht in. Het herhaalde zich net zolang tot ik het begreep. 

Voor mij heeft dit jaren geduurd voordat ik dit concept begreep en voordat ik uit de schaamte kon stappen om dit aan mezelf en anderen kon toegeven. Er ging tijd overheen voordat ik kon inzien hoe je zelf in die oude wonden stapt. Des te meer wil ik het delen zodat jij het kunt herkennen en je keuzes er op kunt aanpassen. Er worden letterlijk verslavende stofjes in jou aangemaakt waardoor het zo goed voelt en het lastig is om er een einde aan te maken. In de blog ‘liefdesverslaving‘ ga ik hier dieper op in.
 

De highs en lows die er waren waren voor mij heerlijk. De intensiteit ervaren, dat was leven. Het was geweldig of vreselijk, een middenweg was er niet, of beter gezegd die kende ik niet. Stabiliteit en veiligheid ontbrak. Ik kon mezelf verliezen. De hoop om te ontvangen waar ik naar verlangde bracht mij in een strijdmodus. Ik ging er voor om te krijgen wat ik nodig had. Bij elk klein beetje aandacht wat ik ontving werd de verslaving gevoed om door te gaan. Naar mijn eigen pijnen kijken of voelen wat er binnen in mij gebeurde dat deed ik niet. In de oneindigheid hopen op verandering en het tevergeefs kansen blijven geven. 

Hoe kan het toch dat het zo aantrekkelijk is om met zo’n partner samen te willen zijn? Dit is omdat je diep van binnen die wonden wilt helen. De heling kan alleen plaatsvinden door de pijn zichtbaar en voelbaar te maken. Het mag aangeraakt worden zodat dat stemmetje in jou zegt ‘hé hallo, er is hier iets wat niet fijn is, laten we dit samen oplossen’. Vanuit je eigen kindpijn ga je op zoek naar een partner die ervoor zorgt dat jouw patronen zich blijven herhalen. Ergens heb je hoop dat je partner de leegtes in jou kan opvullen en je verlangens vervult die in je jeugd niet tegemoet zijn gekomen. Helaas gebeurt er juist het tegenovergestelde. Wanneer je dit kunt inzien is dat direct een mooi inzicht dat je altijd zelf verantwoordelijk bent om je eigen wonden te helen en dat niemand anders dit voor jou kan oplossen. 

Ik heb dan ook geleerd om dankbaar te zijn voor elke persoon, elke situatie wat op je pad komt, het is om jou iets zichtbaar te maken, het is om jou te helpen, niet om je tegen te werken. Daarom is het zo belangrijk om opening te maken om deze inzichten te ontvangen zodat je er wat mee kunt gaan doen. Leven vanuit een illusie is zwaar, kost veel energie en zal je meer teleurstellingen opleveren dan je lief is. Ben bereid om je eigen patronen onder ogen te komen, dit bespreekbaar te maken en een verandering in gang te zetten. 

Een relatie die ontstaat vanuit een trauma bond zou uiteindelijk wel kunnen verschuiven naar een gezonde relatie, mits je allebei bereid bent te gaan werken aan je eigen trauma en hierover volledig open met elkaar te communiceren. Het is niet makkelijk, wel mogelijk. Hierbij is het heel belangrijk om eerst verbinding te maken met jouw verlangen. Jij kunt zelf ervoor kiezen of je op deze manier de heling wilt en kunt aangaan of dat er een veiligere en meer liefdevolle setting voor nodig is. Jij mag kiezen. Hou jezelf niet voor dat de huidige verbinding voor jou nodig is en dat je om die reden over je eigen grenzen gaat en in een ongezonde situatie blijft. Dat is een verhaal wat je jezelf vertelt. Jij hebt de keuze om te helen op een manier die voor jou goed voelt. 

Het is pijnlijk om je donkerste schaduwstukken aan te kijken, je kunt het wegstoppen, het uitstellen, het nooit willen aangaan. Besef dat het dan ook altijd zo blijft zoals het is zoals het nu is. Als jij er voor kunt kiezen om je patronen te willen doorbreken zal er een kracht in je vrijkomen, je zult moedig zijn en uiteindelijk trots dat je het bent aangegaan. De weg naar vanuit je hart kunnen leven begint bij jou. 

Herken jij jezelf hier in? Wil jij patronen doorbreken? Heb jij support nodig om het innerlijk werk aan te gaan? Neem dan vrijblijvend contact op voor een kennismaking. Meer info over mijn werkwijze kun je hier vinden. 

De meest intense verslaving om van los te komen. Een verslaving die ik lange tijd niet wilde inzien, waar ik blind voor was. Vooral mijn eigen pijnen niet willen aankijken en vastklampen aan of projecteren op een ander. Een onmiskenbaar patroon na een gebrek aan liefde in mijn eigen jeugd. Waar ik dacht dat verdovende middelen lastig waren om afscheid van te nemen kwam er iets veel groters naar boven. De angst voor echte verbinding en het verlangen naar liefde. Ik was verslaafd aan liefde. Helaas niet aan de gezonde vorm daarvan. 

• Als kind hield ik mij stil en zorgde ik ervoor dat ik anderen niet tot last was, in de hoop liefde te ontvangen. 
• Als puber vertoonde ik rebels gedrag en deed het tegenovergestelde van wat een ander wilde, in de hoop liefde te ontvangen. 
• Als opgroeiende volwassene was ik een ster in anderen pleasen, helpen en verzorgen, in de hoop liefde te ontvangen. 

Het werkte niet, geen van alle technieken werkte. Het stil zijn zorgde er voor dat ik nog meer naar de achtergrond verdween en ik niet gezien werd. Het rebelse gedrag veroorzaakte confrontaties en afstand en het pleasen van anderen zorgde ervoor dat ik mezelf tekort deed. Ik ontving tijdelijke, oppervlakkige of schijnliefde, maar niet de diepe liefde waar ik naar verlangde. Ik begon te beseffen dat ik naar binnen mocht gaan. Binnen in mijzelf was iets te helen zodat niemand anders die leegte in mij hoefde op te vullen. Diepe kindpijnen aankijken en daar zelf mijn verantwoordelijkheid voor nemen. 

Hoe kan een liefdesverslaving er uit zien?

• In verbindingen blijven die niet goed voor je zijn
• Opgaan in de ander, jezelf vergeten
• Onzekerheid en/of eenzaamheid
• Vasthouden aan elk sprankje liefde
• Je eigen verlangens niet uitspreken
• Vasthouden aan het plaatje in je hoofd
• De realiteit niet willen inzien
• Manipuleren/controleren 

De weg naar binnen was het moeilijkste en pijnlijkste om aan te gaan. Laagje voor laagje de muurtjes afbreken die ik had opgebouwd, stapje voor stapje contact maken met mijn eigen gevoel, meer en meer in verbinding komen met mezelf. Het contact herstellen met mijn innerlijk kind. Voelen welke angsten, blokkades en emoties er binnen in mij verscholen waren. Ze op mijn tempo naar boven laten komen om stuk voor stuk een plek te gaan geven. 

Ik weet als geen ander hoe ik iemand kan verleiden om iemand voor mij te ‘winnen’ en daarmee liefde binnen te halen. Elk beetje liefde wat ik kon krijgen was ik tevreden mee. Beter iets dan niets. Ik weet nu ook dat dit niet is wat ik wil aangezien ik daar niet mee ontvang wat ik echt wil, namelijk diepere en oprechte intimiteit en liefde. Om naar die staat van zijn te kunnen gaan was er een hoop los te laten. Mijn oude patronen en mechanismen, maar ook personen en situaties die deze gedragingen triggerden en in stand hielden. Ik moest heel eerlijk zijn naar mezelf, de diepte in gaan, het donker ervaren en daar in ontdekken dat ik de verantwoordelijkheid moest pakken om dit te veranderen. 

 

Iemand die mysterieus is, zorgt voor leuke spanning, maar geeft geen helderheid. 

Iemand die geen commitment wilt maken, zorgt voor speelsheid, maar geeft geen veiligheid. 

Iemand die het lastig vind om gevoelens te uiten, zorgt voor een uitdaging, maar geeft geen openheid. 

Iemand die jou overlaad met aandacht, zorgt ervoor dat je je speciaal voelt, maar geeft je geen vrijheid.  

Echte intimiteit vraagt om volledig jezelf te zijn en vanuit daar te verbinden met de ander. Ik ging de verbinding met mezelf herstellen en de liefde voor mezelf vergroten. Ik ging de kracht weer voelen om in mijn eigen waarde te gaan staan. Ik besloot geen genoegen meer met minder te nemen. Om die keuze ook realiteit te maken werd ik (en soms nog steeds) regelmatig getest of ik trouw kan zijn aan die nieuwe versie van mezelf. De oude manier van doen lijkt vertrouwd en veilig, het is alles behalve dat, maar dat gegeven moest uit mijn systeem verwijderd worden. 

I love my body.
I respect my body.
I protect my body.
I accept my body.
With softness and tenderness I will touch every inch of my body.
With openness and honesty I will check in how I really feel.
With strength and kindness I will look myself in the eyes in the mirror.
With a laugh and maybe sometimes a tear I will embrace everything what I see and feel.
Dear body, I will promise you I will check in with you every day.
Dear body, I will promise you that I will listen to the messages you give me.
Dear body, I am grateful for your beauty and wisdom.
Dear body, thank you. 

Elk moment dat ik een persoon aantrek die niet aligned is met mijn ziel, mag ik mezelf afvragen vanuit welke trigger dit op mijn pad komt. Wat wordt er in mij geraakt? Wat mag ik hiermee doen? Welk deel van mij trekt dit aan?

Steeds opnieuw een gevecht met het gewonde kind in mij werd aangewakkerd, steeds een verleiding om met minder genoegen te nemen, steeds een stemmetje die zei ‘je bent niet meer waard dan dit’. Het was een strijd om aan te gaan en ik kon het niet alleen. Met de juiste begeleiding en support van professionals en ook vriendinnen ben ik nu op een punt waar ik gezonde keuzes kan maken. Ik heb mezelf los gemaakt van dit hardnekkige patroon. Het is niet volledig verdwenen, er zijn nog triggers die ik bekijk en doorvoel en dan herinner ik mezelf eraan waarom ik de keuzes maak die ik maak. 

Zoals bij elk stuk wat je gaat helen vraagt het om commitment, gaat het met vallen en opstaan. Waar je eerst veel moeite moet doen om het patroon te doorbreken zal het in een later stadium steeds makkelijker gaan en uiteindelijk je nieuwe manier van leven zijn wat als vanzelf gaat.