Begin juni 2017 vertrek ik naar Tanzania. Ik ga mee met de stichting Inside The Same(www.insidethesame.com) om de kinderen met albinisme te helpen. Voor 2 weken ga ik hier vrijwilligerswerk doen. Samen met Gabriëlle (oprichtster van de stichting), Désirée (secretaris) en John (schoonvader van Gabriëlle) reis ik door Tanzania om ons in te kunnen zetten waar nodig.
Albinisme is een zeldzame, niet besmettelijke, genetische afwijking met betrekking tot het ontbreken van pigment in de huid, haar en ogen. Albinisme komt wereldwijd voor, ongeacht de nationaliteit of het geslacht. Bij de meest voorkomende vormen van albinisme moeten zowel de vader als de moeder de genen doorgeven. Ook als de ouders geen albinisme hebben kunnen ze dragers zijn van het gen. De huid van iemand met albinisme is vaak erg bleek door het ontbreken van pigment. Hierdoor wordt de huid niet beschermd tegen de zon waardoor de huid snel verbrand en de kans op huidkanker vele malen groter is. De kleur van het haar is vaak wit en de kleur van de ogen van mensen met albinisme (in tegenstelling tot dieren) is veelal blauw. Omdat het netvlies geen pigment bevat kan er een rode vlaag te zien zijn omdat je als ware in het oog kijkt. Mensen met albinisme hebben bijna altijd slecht tot zeer slecht zicht (10%) en de ogen zijn erg gevoelig voor fel licht (lichtschuwheid). Verder maken de ogen van mensen met albinisme vaak willekeurige bewegingen, dit wordt Nystagmus genoemd.
In verschillende blogs zal ik vertellen over hoe de reis is verlopen. In de reisverslagen op de website van Inside The Same zal ik meer inhoudelijk vertellen over wat voor werkzaamheden we hebben gedaan. Kinderen met albinisme zijn hun leven niet zeker. De zogenoemde medicijnmannen geloven dat mensen met albinisme magische krachten bezitten. Het aantal aanslagen loopt op. Kinderen worden naar kampen gebracht zodat zij op een veilige plek kunnen leven. Hulp is heel hard nodig. Onze reis begint in Dar es Salaam.
De eerste 2 nachten en laatste 2 nachten van onze reis verblijven we in Dar es Salaam bij het The Salvation Army. Dinsdag 6 juni komen we ’s avonds aan op het vliegveld van Dar es Salaam. Daar maken we meteen kennis met hoe er te werk wordt gegaan in Afrika. We moeten een visum regelen. Bij een loketje moet je betalen. Je laat daar je paspoort achter en gaat in een wachtruimte zitten. Hier wacht je tot je naam wordt geroepen. Je moet goed opletten, want de namen worden onduidelijk en snel achter elkaar geroepen.
Met ons eigen paspoort verlaten we het vliegveld. We worden opgehaald door Adrian, een bekende taxi driver, die ons naar The Salvation Army brengt. Een fijne plek om de reis mee te beginnen. Het is een beveiligd terrein waar appartementen verhuurd worden. Er is airco, een goede douche en redelijk ok eten. Het is fijn om de reis zo te kunnen starten en langzaam te kunnen wennen aan de Afrikaanse cultuur.
Dar es Salaam staat bekend om zijn criminaliteit. Het is dan ook niet veilig voor ons om hier alleen over straat te gaan. Wij gaan alleen met onze vaste taxi driver de straat op. De deuren gaan op slot en de driver geeft op bepaalde plekken ook aan dat het niet veilig is. Er vinden veel overvallen en berovingen plaats. Qua kleding hebben wij hier ook rekening mee gehouden. Geen blote schouders en korte broeken. Dit kan als aanstootgevend worden gezien en dat kan leiden tot nare situaties.
Op het terrein van The Salvation Army staat de Matumaini School. Deze school is speciaal voor kinderen met een beperking of albinisme. Zij krijgen hier de speciale hulp die ze nodig hebben. Stichting Inside The Same zet zich in voor deze school en financiert de scholing van een aantal kinderen met albinisme.
De eerste dag hebben we afgesproken met vrouwen van Wings of Support
De volgende ochtend zien we Harm en Ann-Christell. De meiden van de Wings of Support (WOS) komen naar ons toe (https://www.wingsofsupport.org/?lang=nl). Een mooie organisatie die kleinschalige, rechtstreekse projecten uitvoert. Wij hebben een mooie samenwerking kunnen werven tijdens deze reis.
Ann-Christell neemt ons dan mee naar Mbgala Girl Home. Dat is een opvanghuis voor meisjes vanaf 7 jaar die uit de mensenhandel gered zijn. Joyce (financieel ondersteunt door Inside The Same) verblijft hier meestal in de vakanties als de meisjes naar huis zijn. We krijgen een rondleiding en Ann-Christell verteld hoe het traject hier in zijn werk gaat. Erg heftig te horen hoe deze kinderen in de mensenhandel terecht zijn gekomen en hoe ze als slaaf gebruikt werden.
Weer terug bij The Salvation Army lunchen we met elkaar en gaan dan Matumaini School bekijken. Helaas is het vakantie en kunnen we de kinderen nu niet zien. In samenwerking met de WOS hebben we voor een mooi bedrag visuele hulpmiddelen kunnen aanschaffen voor de Matumaini School. Deze overhandigen we aan Thomas en Stivina. Hier zullen de kinderen heel veel profijt van hebben in hun leerproces, en zeker zeer blij mee zijn!
We hebben een bespreking over Joyce en Faustine met Thomas en Stivina. We vragen hoe het met ze gaat en of alles goed verloopt. Joyce doet het uitstekend! Ze is zeer leergierig en doet erg haar best. Faustine heeft wat meer moeite met leren, maar ze zien wel dat het steeds iets beter gaat. Ze verwachten dat hij in de toekomst beter zal gaan presteren. Faustine heeft een broertje met albinisme, die ook graag naar Matumaini School wil komen. We kunnen een mooie deal sluiten. De vader van Faustine moet hier nog wel voor langskomen en formulieren invullen.
De volgende ochtend hebben we al vroeg een vlucht naar Mwanza en vanaf daar rijden we naar Lamadi. Hoe het daar is geweest lees je in de volgende blog.
De laatste 2 dagen zijn we weer terug in Dar es Salaam. De reisdag terug hierheen wordt ik heel ziek. Hoge koorts, niks binnenhouden, overal pijn. Een paar uur met de taxi, een uur vliegen en lang wachten is dus even afzien. De dag erna ben ik nog ziek en blijf in het huisje terwijl de rest op pad gaat om nieuwe pannen te kopen voor The Salvation Army. ‘S avonds ga ik wel mee naar de afspraak met Jonathan van de Josephat Torner Foundation. We overhandigen hem zonnebrand en praten tijdens het eten met elkaar. Dan is de laatste dag van onze reis alweer aangebroken. Gelukkig voel ik me weer wat beter. We kunnen rustig inpakken en hebben wat tijd om naar Slibway Market te gaan om souveniertjes te kopen. Die avond vertrekken we weer terug naar Amsterdam.
Na zoveel armoede, heftige situaties en slechte omstandigheden ben ik heel blij om hier weer terug te zijn. Het besef is er dan weer extra dat wij hier echt alles hebben wat we maar nodig hebben en het zo goed hebben. Ik ben weer een hele mooie ervaring rijker en ik had dit zeker niet willen missen. Het is zo goed om wat voor anderen te kunnen doen. De kindjes hebben daar alle liefde en aandacht hard nodig. Ondanks dat het soms best wel afzien was, krijg je er veel waardering voor terug! Het is een harde manier om in te zien hoe goed wij het eigenlijk wel niet hebben. Hoe blij kun je zijn met licht wat gewoon aan gaat als je op het knopje drukt, water uit de kraan of een gewone wc. Dankbaar! Ontzettend dankbaar voor dat ik het zo goed heb!
0 reacties