“Ik vind het vervelend dat je nu alleen bent en op je werk”, zei de arts. Toen wist ik al genoeg. “We hebben eigenlijk geen goed nieuws, dat zagen we allemaal niet aankomen. Kan jij hier naartoe komen?” Totaal overstuur belde ik Jören, mijn vriend, op en daarna mijn ouders. Toen zat ik daar in het ziekenhuis. “We hebben kwaadaardige cellen gevonden in je linkerborst. We moeten het gaan behandelen.” Wat is dit? Ik kan niet ziek zijn daarvoor ben ik veel te jong. Borstkanker? Hoe kan dat nou? Wat gaat er nu gebeuren? Kan ik beter worden? 9 juni 2020, die dag wil ik snel vergeten maar dat gaat waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Die dag werd ons leven op zijn kop gezet. Op die dag begon mijn verhaal, een toekomst met een omweg.
Mijn naam is Annemijn en ik ben 25 jaar. Sinds juni 2020 weet ik dat ik borstkanker heb. Triple negatief derde graad, dat is het soort borstkanker dat ik heb. Ik neem jullie mee in mijn verhaal. Sinds het begin van mijn traject vertel ik mijn verhaal op mijn eigen blogpagina An babbelt. Vandaag vertel ik het hele verhaal hier.
Januari 2020
“Jur, moet je eens voelen…”, ik sta onder de douche en ineens voel ik een hele harde schijf in mijn borst zitten, ik kan hem zo vastpakken, ik schrik me dood. Ik ben echt een angsthaas als het gaat om ziek worden, overal zie ik gevaar in en ik ben vreselijk bang voor de dood. Zo vreselijk bang om de mensen waar ik het meest van hou te verliezen. Jur voelt en zegt dat hij het ook niet weet, “ik ben ook geen arts”. Haha hij zou willen van wel, maar goed hij is het niet en ik ben er eigenlijk niet gerust op. “Bel de huisarts maar” zegt hij. Ja, dat kan ik het beste doen. Die kunnen mij wel geruststellen. Stiekem kijk ik het toch nog een weekje aan, misschien wordt het wel minder. Alleen minder wordt het niet, ik snap nog steeds niet hoe het zo kan zijn dat je van de één op andere dag ineens wat anders voelt dan normaal. Het kan er niet ineens zitten, maar ik denk dat je ineens bewust bent dat het er zit ofzo. Je denkt niet gelijk aan het ergste, tenminste… Wij dachten daar eigenlijk geen moment aan.
Ik bel de huisarts, leg uit wat er aan de hand is en maak een afspraak. Toen ik daar naartoe ging ben ik geen één moment zenuwachtig geweest. Ik ben nog zo jong, niemand in mijn familie heeft borstkanker gehad, het kan niets ergs zijn. “Oké, ik ga je doorverwijzen naar het mammacentrum in Tergooi Hilversum” zegt de huisarts. “Het mammacentrum?” vraag ik, ik heb geen flauw idee wat dat is. “Ja daar zijn ze gespecialiseerd in de borst. Je hoeft je geen zorgen te maken. Een tumor is het niet, een tumor kan je niet bewegen en bij jou kan ik de plek bewegen. Alleen is het best een grote plek. Ik wil dus voor alle zekerheid dat er even goed naar gekeken wordt.” Oké, prima. Ik ben gerustgesteld, een tumor is het niet zegt ze. Ik bel Jören en vertel wat het plan is, ook hij is opgelucht. ‘Gewoon’ even goed laten onderzoeken, dat kan geen kwaad.
Geen zorgen
Ik blijf mezelf ervan overtuigen dat het niets is, mijn lichaam is gewoon aan het veranderen. In december besloten wij dat ik zou stoppen met de pil. We zijn klaar voor de volgende stap en na heel veel gesprekken over een kindje zijn we eruit. We hopen dat we een kindje kunnen krijgen, dus de pil gaat de deur uit. Ik heb gelezen dat een pil nou niet persé heel erg goed voor je is en dat je lichaam echt wel even tijd nodig heeft om het natuurlijke proces weer op gang te brengen, dus ja waarom zou je lichaam er dan ook niet van gaan veranderen? Het kan toch zo zijn dat mijn borsten ineens anders aanvoelen, waarom niet? Ja, ik weet het 100% zeker dit hoort bij het proces van stoppen met de pil of het is gewoon een ontsteking.
Toen de datum dichterbij kwam dat ik naar het mammacentrum moest werd ik toch ineens zenuwachtig. Die angsten en het piekeren waar ik mezelf altijd gek mee maak beginnen de overhand te krijgen en ineens weet ik het toch allemaal niet meer zo zeker. Ik vertel het verhaal toch maar aan mijn ouders en vraag of mijn moeder meegaat.
Daar zitten we dan in een hele mooie wachtruimte. Ineens denk ik ‘O nee. Als ik straks dat gesprek heb met die arts moet ik aangeven dat we bezig zijn om een kindje te krijgen. Ik wil helemaal niet dat mijn moeder dat weet’, haha ik raak lichtelijk in paniek. ‘Zeggen dat ze niet mee mag met het gesprek is ook onaardig. Waarvoor is ze dan meegekomen’, zo gingen mijn gedachtes. Toch heb ik maar gezegd dat ik dat gesprek liever alleen deed, ook al was dat niet zo, ik wilde niet dat ze het wist.
Niets aan de hand of toch wel
Goed nieuws er is niets aan de hand, geen gekke afwijkingen te zien op de echo. Ik ben zo opgelucht. We kunnen weer met een gerust hart naar huis. Toch blijf ik pijn houden aan die linkerborst, soms echt ondragelijk veel pijn. Ik heb één ding echt geleerd deze periode en dat wil ik aan iedereen meegeven: niemand kent zijn lichaam zo goed als dat jij dat kent. Als je om wat voor reden dan ook het gevoel hebt dat het niet klopt, ook al wordt er gezegd dat het wel klopt, blijf dan luisteren naar je eigen gevoel. Wordt er gezegd dat het in orde is? Dat zou best kunnen maar het hoort er ook niet, want het heeft er nog nooit gezeten. Ze zeggen dat pijn niet past in het plaatje van een tumor. Zelf dacht ik ook niet direct aan een tumor, het kon ook een ontsteking zijn.
Ik heb dus doorgezet bij het ziekenhuis en heb uiteindelijk op 8 juni 2020 een nieuwe echo gekregen. Waar waarschijnlijk niets uit zou komen, dus ik ging deze keer alleen naar het ziekenhuis. Toen begon het, toen begon mijn angst, nog steeds heb ik geen één moment het gevoel gehad dat hier borstkanker uit zou komen, maar ik was wel bang. Een echo werd ineens vervolgd met het uitzuigen van een cyste, een punctie en een mammografie. Wat gebeurt hier ineens? Ik had eigenlijk ook niet zo goed door wat er gebeurde. “Moet ik me zorgen maken?” vroeg ik. “Nou, nadat we de plek hadden leeg gezogen zagen we nog steeds de afwijking zitten, vandaar dat we de punctie doen.” zei de radioloog. O ja en ook nog iets half tegen mij en half in zichzelf “met de kennis waar ik hiermee naartoe kwam had ik dit niet verwacht.” Nou lekker geruststellend dus, haha. Verder was het een hele fijn man en ben ik hem uiteindelijk heel erg dankbaar.
De volgende dag kwam dus dat telefoontje. Daar ga je, pats boem ineens je leven overhoop. Zitten we dan in dat kamertje, Jören, mama en ik. Er gaan zoveel gedachtes door mijn hoofd. Kinderen? Dat kunnen we voorlopig wel even uit ons hoofd zetten, misschien kan ik wel nooit meer kinderen krijgen. Bang dat ik dood zou gaan heb ik gek genoeg niet gelijk gedacht. “Het komt wel goed toch?” dat is wat ik vaak vroeg. Niemand kon me op dat moment die bevestiging geven, maar ergens voelde ik het wel, het komt wel goed, dood ga ik nog lang niet, ben jij nou gek. Ik heb nog zoveel plannen, dat gaan ze niet van mij afnemen. Pff wat hebben wij intens veel verdriet gehad, maar wauw wat ga je snel de overlevingsstand in zeg. Bizar als ik daar nu over nadenk. Oké, wat moet er gebeuren? Dan gaan we dat doen.
Dat gaan we dus doen
Een rollercoaster. Dat is wat ze zo vaak zeggen en dat is wat het is. Je stapt die achtbaan in en je ziet wel wanneer die gaat stoppen. Hij heeft hele hoge pieken, maar nog veel diepere dalen. Ja het is super heftig om ziek te zijn, het is super eng. Klap, op klap, op klap. Ik kan het echt niet mooier maken. MRI-scans, biopt, PET-CT scan, markertje plaatsen op de plek van de tumor, volgens mij was dat het wel. Alles om te kijken wat voor een borstkanker het was en wat daarvoor het beste behandelplan is.
Chemotherapie, ik hoopte dat zo het niet nodig zou zijn, maar shit het is nodig. Zestien kuren in totaal, twintig weken. Eerst vier kuren één keer in de twee weken, daarna twaalf kuren elke week. “Wil je een ice cap dragen? De kans dat je kaal wordt is erg groot. Kinderwens?” Ja, die hebben we zeker. “Oké, dan moeten jullie je eicellen laten invriezen.” Operatie? Prima ook dat nog, borstsparend kan wellicht, amputatie kan altijd, alleen dat is voor latere zorg. Dan zouden we alles wel gehad hebben, toch? Oh nee, toch niet. Bestraling? Ach wel ja, doen we die toch ook nog. Haha. Het is oké, het is veel, maar oké. Ik wil beter worden dus kom maar op.
Het engste is niet weten wat er gaat gebeuren. Niet weten hoe je je gaat voelen. Het ergste is dat ik nog zo jong ben en dat ik zoveel andere plannen had. Ziek zijn was daar zeker niet één van. Alleen ik heb nu geen andere keuze, ziek ben ik en ik ga er alles aan doen om sterker te zijn dan die kanker. Weg ermee! Ik heb zo vaak gehoord: “O, ik had dit nooit zo gekund, ik was waarschijnlijk de hele dag aan het huilen.” Ik dacht dat zelf ook, maar ik ben zoveel sterker dan ik dacht, dat is wat deze ziekte met je doet, niet opgeven gewoon doorgaan. Zoveel lieve vrienden en familie om ons heen houden ons ook op de been, dat is echt het fijnste wat er is deze periode, we zouden niet weten wat we zonder ze moeten!!
Ik kan niet wachten tot ik het einde van de omweg die ik aan het belopen ben, heb behaald. Dat ik gewoon weer verder kan met de toekomst die ik voor ogen had. Al zou die toekomst ervoor altijd anders uit gaan zien. Ik ga die borstkanker overwinnen, alleen we blijven er voor de rest van ons leven aan herinnert. Helaas is dat iets wat we moeten accepteren, we zijn alleen zo dankbaar dat er nog een leven is. Laten we er maar extra van genieten.
Liefs, Annemijn.
Op dit moment ben ik nog volop bezig in mijn traject. De chemo’s zitten er bijna op. Daarna moet ik nog geopereerd worden. Ik had nog honderd pagina’s kunnen typen over alles. Op mijn blog An babbelt heb ik over alles een uitgebreide blog staan. Ben je benieuwd hoe een traject van eicellen invriezen gaat? Of hoe het behandelplan er precies uitziet? Hoe de chemo’s gaan? Ga dan naar www.anbabbelt.nl, hier vind je al deze blogs!
0 reacties