Hi people,
Ik geloof dat alles in het leven met een reden gebeurd. Dat betekent soms ook dat je vervelende dingen meemaakt, waar je van leert, waar je anderen mee kunt helpen of waardoor je bij anderen bewustzijn kan creëren. Met dit in mijn achterhoofd besloot ik vorig jaar te beginnen met het schrijven van een boek. Een boek wat in juni dit jaar daadwerkelijk is uitgebracht. Het boek gaat over een onderwerp waar veel mensen nooit mee te maken hebben gehad of denken te hebben gehad. Soms gebeuren dingen zonder dat je het in de gaten hebt, terwijl het soms in je directe omgeving gebeurt. Ik heb het in deze blog over partnergeweld. Geweld in een relatie. Huiselijk geweld. De reden voor de keus voor dit onderwerp is helaas niet (alleen) vanuit beroepsmatig oogpunt. Mijn naam is Sandra, 33 jaar oud, moeder van 4 kinderen, psycholoog EN slachtoffer van partnergeweld.
Een roze wolk die donker werd
In deze blog vertel ik jullie mijn verhaal. Er kwam een man in mijn leven. Het leek in eerste instantie een perfecte man. Lekker naïef, elke relatie is op het begin natuurlijk altijd leuk; ik zat op mijn roze wolk. De roze wolk veranderde op een gegeven moment in een donkere wolk, alleen had ik de lucht niet ‘zien’ veranderen. Langzaamaan besefte ik meer en meer dat ik in een relatie zat, waarbij ik ver voorbij mijn eigen grenzen was gegaan. Ik was mijzelf kwijtgeraakt, ik deed de dingen niet meer die ik leuk vond, cijferde mezelf weg en voelde me gevangen in een web.
Ik kon geen uitweg meer vinden. Er leek een soort haat/liefdesrelatie te zijn ontstaan, met hele hoge ‘ups’ en hele diepe ‘downs’. Regelmatig mishandelde hij mij. Slaan, schoppen en kleineren. Niets was goed, de manier hoe ik mijn kinderen opvoedde, de manier hoe ik me kleedde en het groeten van bekenden op straat was uit den boze. Op een gegeven moment ging ik aan mezelf twijfelen, ik rechtvaardigde zijn gedrag, vond dat ik een aandeel had in de situatie. Van een zelfverzekerde dame, veranderde ik in een hoopje ellende. Nu weet ik beter, niets en niemand heeft het recht om een ander te mishandelen. In het bijzonder geweld van man tot vrouw. Maar “toen” was het anders. Als hij een aantal dagen nadat ik een paar rake klappen had gevangen in de ochtend met een ontbijtje voor de deur stond, ging ik toch weer overstag. Hij had er spijt van én hij is ook altijd hartstikke lief voor mijn kinderen. Het ging weer een tijdje goed, tot het moment dat ik naar zijn mening weer iets niet goed deed. Een voorbeeldje; het open laten staan van gordijnen als ik overdag thuis was. In zijn ogen deed ik dit om aandacht te vragen van buurmannen. Dan was het weer raak.
In machteloosheid toch op zoek naar een uitweg
Meerdere malen deed ik aangifte van mishandeling. Soms zat hij 1 nachtje vast, soms 2 dagen, soms 2 weken, maar altijd kwam hij terug. De eerste dagen na aanhoudingen negeerden we elkaar, daarna wilde hij weer praten. Soms bleef hij voor het hek staan als ik tussen de middag thuis kwam lunchen. Hij wachtte net zo lang tot ik het gesprek wel met hem wilde aangaan. Ik voelde me machteloos, hulpeloos. Als hij mij niet aanraakte, kwam de politie niet om te helpen. Dreigementen waren altijd zijn woord tegen de mijne. Daar zat ik dan, op Curaçao, zonder familie, nergens waar ik heen kon, niemand die mij kon steunen. Ik had het gevoel geen keus meer te hebben. Mijn verhaal delen deed ik met niemand. Ja, er was een vriendin die min of meer wist wat er speelde. Ik schaamde me voor de situatie, wist dat mensen zouden zeggen “je moet gewoon weggaan”. Ik had het gevoel dat niemand mij kon helpen. De politie had geen onderduikadres voor mij, gezien ik 4 kinderen heb. Verhuizen was financieel onmogelijk. Ik ben van nature een vechter, een doorzetter. Ik moest en zou uit deze situatie ontsnappen. Voor mijzelf en voor mijn kinderen. Ik bleef zoeken naar een oplossing. Die uitweg kwam! Ik solliciteerde op een leuke functie op Bonaire. Via Skype had ik meerdere sollicitatiegesprekken en ik werd aangenomen. Wat voelde het als een opluchting.
Ik was bezig met het regelen van van alles en nog wat voor de emigratie. Ik had nieuwe paspoorten nodig voor 2 van mijn zoons. Ik kon de nieuwe paspoorten nét betalen. Ik herinner me de dag alsof het gisteren was. We waren samen thuis, ik zat buiten met 3 van de 4 kinderen. De kleinste was op de crèche. Ik hoorde mijn oudste zoon schreeuwen:‘Tio, nee!!!’ (Tio betekent letterlijk “oom” en wordt in het Caribisch gebied gebruik voor mannelijke personen, het is een vorm van respect). Mijn toenmalige vriend stond plotseling met een houten plank op mijn auto in te slaan. Ik raakte in paniek, rende weg met de kinderen. Hij stapte in mijn auto en zat daar gewoon. Ik belde de politie. Hij werd laaiend. Ik schreeuwde dat hij ons moest laten gaan. Plotseling stapte hij uit de auto en ging zijn huis in. Het huis waar wij inmiddels samen waren ingetrokken. Toen het veilig genoeg voelde, rende ik naar mijn auto. Direct zag ik wat er gebeurd was, hij had mijn portemonnee leeggeroofd. Het geld, voor de paspoorten, was weg! De politie kwam, ze deden niets. Het was zijn woord tegen de mijne.
De situatie was op een punt beland waarbij ik voet bij stuk zou houden en niet meer in zijn excuses zou trappen. Met politiebegeleiding haalde ik mijn spullen op uit zijn huis. Via via is het mij gelukt opnieuw de paspoorten te kunnen regelen om weg te kunnen gaan. Ik was terug in mijn ‘oude’ huis, mijn spullen waren opgehaald door de verhuizers en het was wachten tot ik weg kon en opnieuw kon beginnen op Bonaire. We zagen elkaar tot mijn vertrek dagelijks, gezien zijn moeder letterlijk naast mij woonde. We spraken niet met elkaar, maar van ruzie was ook geen sprake. Eind goed al goed, zou je denken. De dag dat ik vertrok heb ik niets gezegd, ik deed net als alle dagen. Bracht de kinderen naar school en verliet tussen de middag mijn huis om ze weer op te halen. ’s Nachts had ik al mijn spullen alvast in de auto gestopt, ik reed weg om de kinderen op te halen en nooit meer terug te komen.
Een nieuw begin, maar het is nog niet voorbij
Eenmaal op Bonaire was het wennen. Een nieuwe omgeving, nieuwe baan, nieuw huis, geen bekenden. Ik hield en hou van Curaçao. Regelmatig ging ik nog heen en weer. Ik had hem geblokkeerd op alle social media. Toch wist hij mij via een omweg te bereiken. Hij wilde dat ik hem deblokkeerde. Met mijn domme kop deed ik wat hij vroeg. Via zijn moeder wist hij dat ik op een gegeven moment op Curaçao was. Hij wilde me spreken, had nog spullen van mij liggen, zei hij. Gek genoeg was ik niet bang voor hem. Totaal gebrainwasht. Op een zaterdagavond wilde hij dat ik naar hem toe zou komen. Ik weigerde, vond het niet nodig om in de avond te gaan. Zondagochtend zou ik langskomen.
Ik reed naar het huis van zijn oma. Hij wilde op een rustige plek praten. Hij wilde mij iets bijzonders laten zien op zijn laptop. Ik zag er geen kwaad in. Hij vroeg mij helemaal naar beneden te scrollen in een lijst met documenten. In mijn ooghoek zag ik een beweging. Hij haalde een mes uit zijn tas, een groot mes. Hij begon direct op mij in te steken, als een flits ging alles aan me voorbij. Ik had geen tijd om na te denken, het was zo onwerkelijk. Ik viel op de grond, hij ging op me zitten en bleef steken. Ik schreeuwde en schreeuwde en kon niet geloven dat dit mij overkwam. Ik ging dood! Plotseling hoorde ik iemand op de deur kloppen. “Openmaken” schreeuwde ik. De deur vloog open, hij sprong van me af en vluchtte richting de badkamer. Overal lag bloed, het stroomde uit mijn lichaam, weefsel hing ter hoogte van mijn linker ribbenkast uit mijn lichaam. Ik stormde het appartement uit. Overal waren plotseling mensen die schreeuwden dat ik moest gaan liggen. Ik wilde niet liggen, hij liep daar nog rond. Ik zag hem niet, het veroorzaakte zoveel paniekgevoelens. Een vrouw bleef de wond op mijn buik dichtduwen met een handdoek. Ik kon alleen maar aan mijn kinderen denken. Ik wilde niet dood. Uiteindelijk moest ik wel gaan liggen.
Toen de politie arriveerde, stond hij hen op te wachten en bekende onmiddellijk dat hij mij had neergestoken. In het ziekenhuis aangekomen werd ik onder narcose gebracht, er waren te veel inwendige bloedingen. In de tijd daarna heb ik zowel op Curaçao, Bonaire en Colombia in het ziekenhuis gelegen. Maandenlang zonder mijn kinderen. Een verminkt lichaam, littekens overal en bovendien veel psychische schade.
Van kwetsbaarheid naar kracht
Veel mensen begrepen niet hoe mij, als psycholoog, dit kon overkomen. Veel mensen maakten opmerkingen als “je had allang bij hem weg moeten gaan”, “waarom sprak je daarna nog met hem af”? Nu neem ik mensen dat niet kwalijk, want niemand stond in mijn schoenen. Vanaf de zijlijn roepen is altijd makkelijker dan in het veld staan. Sommige dingen zijn makkelijker gezegd dan gedaan. Maar, het heeft me wel aan het denken gezet. Waarom heb ik het niet herkent? Wat zocht ik eigenlijk bij deze man? Om deze vragen te kunnen beantwoorden en bepaalde gedragingen te kunnen verklaren moet je heel diep bij jezelf graven. Ik heb mijn tijd genomen, heb mijn ervaring met mijn theoretische kennis samengebracht en heb een boek geschreven. “Partnergeweld in het Caribisch gebied”. Voor mij is dit een manier geweest om kritisch naar mijzelf te kijken, de gebeurtenis een plekje te kunnen geven en om andere vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten of terecht dreigen te komen, maar ook om mensen die op afstand met dit soort situaties te maken hebben, een inzicht te geven in deze problematiek.
Ik heb alles inmiddels, met hulp van een GZ-psycholoog een plek kunnen geven. Dagelijks word ik herinnerd aan wat mij is overkomen. Maar de littekens herinneren mij er ook aan dat ik er nog steeds ben, het had ook anders kunnen aflopen. Wil jij weten waar je een geweldsrelatie aan kan herkennen en wat de “red flags” zijn? Weet je niet waar je hulp moet zoeken of wil je juist iemand helpen die in zo’n situatie zit? In mijn boek “Partnergeweld in het Caribisch gebied” geef ik vanuit psychologisch oogpunt inzichten in deze problematiek. In Nederland is mijn boek bij alle Nederlandse boekwinkels te bestellen (€19,95 excl. verzendkosten). In het Caribisch gebied is het goedkoper om het direct bij mij te bestellen ($20,-). Neem contact op via onderstaand contactformulier om het boek te bestellen.
0 reacties