Schuldgevoel

Het lastigste waar ik mee te dealen had bij het kiezen voor mezelf was mijn schuldgevoel. Dan niet het schuldgevoel wat je kunt hebben als je iets hebt gedaan wat vervelend of fout is, maar het schuldgevoel wat er omhoog kan komen als je niet aan de verwachtingen van anderen voldoet. 

 

Met mijn inlevingsvermogen en empathie voor anderen hield ik met gemak rekening met anderen. Zoveel dat ik mijn eigen verlangens daardoor prima omlaag kon plaatsen. Ik kan haarfijn aanvoelen wat een ander nodig heeft, fijn vindt of waar bepaalde pijnpunten zitten. Wat een kracht is om in te zetten, tenzij daarbij verloren gaat wat goed is voor mezelf. 

Wat is van mij?

Pas jaren later kon ik inzien dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat een ander voelt. Dat ik dat niet hoefde te dragen en er een bepaalde grens mocht zijn zodat ik mezelf niet zou vergeten. Mijn scherpe intuïtie werd pas een kracht op het moment dat ik wist hoe ik dit op de juiste manier kon inzetten. Door te kunnen onderscheiden wat er van mij is en wat er van de ander is. Door het niet op te lossen voor een ander. Door de verantwoordelijkheid terug te plaatsen bij de ander. Door te luisteren, troost te bieden, de juiste vragen te stellen en een spiegel te zijn. 

Een goede verbinding hebben met de aarde en jouw lichaam is essentieel om jouw intuïtie in te zetten.

 

Het besef was nodig dat een ander pijn en emoties mag voelen en ervaren. Dat het niet aan mij is om dit te voorkomen. Dat ik niet de persoon ben die dit hoeft weg te nemen. Hiermee kwam er een verschil. Ik leerde dat een ander het nodig heeft om dit zelf te doorvoelen om te kunnen groeien. Daar kan ik de ander in begeleiden als degene ervoor open staat om te reflecteren, voelen en contact wil maken met gevoelens. Ik kan zien en voelen wat een ander nodig heeft om patronen te doorbreken en persoonlijke groei te maken en een veilige plek bieden om dit te kunnen doen. 

Ik voel nog steeds alles. Het komt bij mij binnen, maar ik kan het net zo snel weer laten gaan. Als de ander ervoor open staat kan ik hulp bieden, zo niet dan hoef ik er ook niks mee, het is niet van mij. Er is een beschermingslaag waardoor ik niet persoonlijk geraakt wordt en er een gezonde afstand is. Hiervoor moest ik eerst heel goed mezelf leren kennen, mijn eigen basis versterken en stevig op mijn eigen plek gaan staan. Zonder dat zou het onmogelijk zijn een ander te helpen. 

Onredelijk 

Door bepaalde aannames en conditioneringen kun je erin zijn gaan geloven dat het jouw verantwoordelijkheid is om voor een ander te zorgen. Op fysiek, emotioneel of spiritueel niveau. Misschien was het voor jou als kind al heel normaal om voor een van je ouders te zorgen of kreeg je bepaalde taken die niet passend bij jouw leeftijd waren. Hierdoor kan er onredelijk schuldgevoel ontstaan als je je hiervan gaat losmaken. Zodra je op het punt komt dat je inziet dat het niet normaal is en niet goed is voor jou en je ervoor kiest het anders te gaan doen, komt er een schuldgevoel omhoog dat eigenlijk niet terecht is. Je bent eraan gewend geraakt om het op een bepaalde manier te doen en zodra je dat gaat veranderen krijg je ook te maken met dit gevoel. Je ontkomt er niet aan dat dit gebeurt. Hoe je daarmee omgaat is het schuldgevoel te omarmen. Je schuldig mogen voelen. Bij persoonlijke groei komt een stukje schuld kijken. Wanneer jij kiest voor wat goed is voor jou, is dat namelijk niet altijd ook het beste voor de ander. Groei is niet mogelijk zonder schuld. 

Tussen egoïstisch zijn en gezonde keuzes maken voor jezelf zit een verschil. 

Iemand kan geraakt zijn door jouw groei of succes, vind het vervelend dat je iets niet meer doet wat je voorheen wel deed of wordt ineens geconfronteerd met eigen stukken doordat jij er niet meer bent om het op te lossen. Dit kan jou schuldig laten voelen. Als je aanwezig kunt zijn met dit gevoel zonder direct weer terug te schieten in je oude rol als pleaser, helper of redder dan kom je meer en meer in je eigen kracht. Nog steeds kun jij een zacht en liefdevol persoon zijn. Juist door die duidelijke begrenzing te hebben kun je er beter voor een ander zijn. 

Kies voor groei

Pas op het moment dat ik ging kiezen voor waar ik echt gelukkig van werd en daar gerichte acties op ging ondernemen ging mijn persoonlijke groei in een stroomversnelling. Bij elke stap vond ik het weer lastig wat een ander ervan zou vinden of voelde ik bijvoorbeeld dat ik niet voldeed aan een verwachting of was er een bepaald onbegrip. Ik wist ook dat als ik niet koos voor mijn eigen pad, dat ik dan zou komen stilstaan en daar niet blij van zou worden. 

Ik leerde dat er personen zijn die van je groei houden en je supporten en dat er anderen zijn die je liever in een schaduw houden. Ik leerde dat ik liever me wilde omringen met die liefdevolle personen die mij aanmoedigden verder te gaan. Ik leerde dat loslaten van bepaalde verbindingen verdrietig, maar ook nodig was. 

Wanneer je kiest voor persoonlijke groei, heb je ook te kiezen voor de consequenties die daarbij horen. 

Ik ontwikkelde een draagkracht, een stevige basis in mezelf, om verantwoordelijkheid te kunnen nemen bij elke keuze die ik maak, ongeacht of dat wel of niet leuk is. Ik kies ervoor me zo nu en dan schuldig te voelen. Of hoe ik het nu inmiddels anders kan verwoorden is dat ik empathie kan voelen voor de zwaarte die een ander kan voelen voor het eigenaarschap nemen over zijn of haar eigen leven. Dat vind ik oprecht vervelend voor de ander en ik hoop dat ik een ander kan aanmoedigen om ook die levensenergie weer te activeren.