Dit keer ga ik een heel persoonlijk verhaal met jullie delen, niet over mijn reis, maar over mijn afgelopen jaar. Dit onderwerp kan nogal wat teweeg brengen, omdat het op dit moment niet goed bespreekbaar wordt gemaakt. Mijn doel is dan ook om dit te veranderen en er openheid over te krijgen, zodat anderen ook geholpen kunnen worden.
In het voorjaar vorig jaar kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was gestopt met de pil, maar had wel altijd veilig seks. Ik voelde mij zo goed zonder hormonen en wilde niet anders meer. Tot dat ik er dus achter kwam dat het mis was gegaan. Ik had mijn oordeel altijd wel klaar over anderen die per ongeluk zwanger werden. Dat gebeurd niet zomaar, dan zul je zelf wel iets niet goed hebben gedaan dacht ik altijd. Nu het mij zelf gebeurde dacht ik daar meteen anders over. Ik geloofde niet dat het echt waar was. Ik deed een paar testen die steeds positief waren. Ik ging naar de huisarts die een week bedenktijd gaf over wat ik wilde. Daar kreeg ik verder geen begeleiding bij en viel echt in een gat. Hoe moest ik nou zo’n keuze gaan maken. Ik had er natuurlijk wel eens over nagedacht en ik was er van overtuigd dat ik nooit een kindje zou weg laten halen, hoe kan je dat nou doen? Tot dat ik zelf voor die beslissing kwam te staan, de moeilijkste keuze in mijn leven tot nu toe. Ik had nooit voor deze keuze willen staan.
Na een paar dagen ging ik naar de CASA kliniek in Houten. Daar had ik een gesprek over een mogelijke abortus en aan de hand van dat gesprek heb ik mijn keuze gemaakt. Ik zou het kindje laten weghalen. Ik wilde geen alleenstaande moeder worden, diegene waarvan ik zwanger was wilde geen vader worden en een toekomst met hem zag ik ook zeker niet voor mij. Hoe graag ik ook kinderen wil, dit was verre van een goede situatie en dat gun ik geen enkel kind. Een week later werd het met een zuigcurrettage weggehaald. Een vreselijke dag. Ik kon mijn eigen keuze maar moeilijk accepteren en ging een verwerkingstraject volgen bij het FIOM. Dit heeft mij zeker geholpen om het een plekje te geven. Ik voelde mij verschrikkelijk. Ik heb zoveel gehuild en voelde mij depressief. Hoe kon ik nu verder met mijn leven, gaan werken en feestjes vieren na wat ik gedaan had? Ik ging door met alles op de automatische piloot, ik kon amper voor mezelf zorgen en stortte na een tijdje in. Ik heb echt te weinig tijd genomen en gekregen om het te kunnen verwerken. Ik vond het super lastig om weer gewoon verder te gaan waar ik gebleven was en het alleen te moeten doen.
Aan het eind van het jaar stond mijn reis naar Thailand gepland. Dit kon gelukkig doorgaan en tegen die tijd ging het wel al een stuk beter waardoor ik er van kon genieten! Een maand lang de tijd voor mezelf heeft zeker goed gedaan en kon ik het een plekje gaan geven. In de kliniek hebben ze op dezelfde dag dat de abortus werd gedaan een koperspiraaltje geplaatst. Hier had ik veel last van. Ik had alleen maar bloedingen en de hormoonschommelingen waren super hevig. Na een half jaar liet ik deze er weer uithalen en besloot toch weer aan de pil te gaan.
Inmiddels is het 9 maanden later, deze maand had mijn leven er totaal anders uit kunnen zien, dat besef is heel heftig. Het is nog steeds lastig om het vertrouwen er weer in te hebben. Ik blijf nu wel angstig dat dit mij opnieuw zou kunnen gebeuren. Het verwerkingstraject is nu wel afgesloten en ik voel mij weer sterk en positief. Ik heb na al die tijd mijn eigen keuze nu kunnen accepteren. Zonder mijn “inner circle” had ik dit niet kunnen doen. Ik ben zo blij met mijn lieve vrienden en familie die mij al die tijd gesteund hebben zonder mening of oordeel. Love you all!!!
Waarom ik dit verhaal wil delen is omdat ik geschrokken ben van de cijfers. Meer dan 30.000 meisjes en vrouwen per jaar laten een abortus doen in Nederland. Afgelopen jaar was het grootste percentage tussen de 25 en 30 jaar. Ik hoop dat dit cijfer weer omlaag gebracht kan worden en dat er meer openheid over dit onderwerp komt. Het is zo belangrijk om erover te kunnen praten en professionele hulp te krijgen. Ik wil ook weer mezelf kunnen zijn. Open en eerlijk kunnen praten en geen geheim met mij mee moeten dragen. Dit is nu een deel van mij en zal niet meer weggaan. Het is mij nu eenmaal overkomen en ik moet ermee dealen en het niet wegstoppen. Ik ben heel blij dat ik er weer positief ben uitgekomen.
– the only way is up!
Delen van dit blog mag zeker. Hoe meer mensen ik er mee bereik en mee kan helpen, hoe beter.
0 reacties