Ervoor in de wieg gelegd
Al vanaf dat ik klein was zorgde ik graag voor andere kinderen. Knuffelen, verzorgen, liefde geven. Dat was aan mij besteed. Spelen met jongere nichtjes, de buurkinderen en ook op verjaardagen was ik altijd tussen de kleintjes te vinden. Zodra ik oud genoeg was ging ik oppas werk doen. Ik had talloze adresjes en vulde meerdere dagen per week daar mijn tijd mee op. Het was dan ook haast vanzelfsprekend dat ik koos voor de opleiding Pedagogisch Medewerker. Ik was 18 jaar, had mijn diploma behaald en ging direct aan de slag in de kinderopvang.
Jarenlang werkte ik met de allerkleinsten. Baby’s en dreumesen vond ik het allerleukst. Liefde geven, verzorgen en die kleine mini mensjes zien ontwikkelen tot een eigen persoontje. De laatste periode werkte ik met peuters en basisschool kinderen. 10 jaar in totaal zorgde ik dag in dag uit voor de kinderen van anderen. Over die gehele periode kreeg ik regelmatig het gevoel dat dit niet genoeg was. Natuurlijk hadden die kleintjes mij nodig en was het mooi werk om te doen, maar toch voelde het alsof ik op een andere manier meer zou kunnen betekenen voor anderen. Hoe? Ik had geen idee. Regelmatig voelde het alsof ik niet genoeg aandacht en liefde had gegeven. Want ja, 16 van die kleine ukkies vragen veel van je en verdeel je tijd dan maar eens op de juiste manier. Daarbij komen dan ook nog alle extra taken en klusjes die je ook nog even tussendoor moet doen. Het frustreerde mij als ik met het gevoel thuiskwam dat ik niet iedereen volledig tevreden had gesteld. Ik voelde daardoor stress en het kostte mij veel energie.
Ik haalde wat extra voldoening uit eigen ondernemingen die ik begon. Kinderfeestjes organiseren, kledingverkoop en uiteindelijk een eigen webshop. Ik bedacht steeds weer iets aanvullends wat ik kon doen. Het voelde als een zoektocht naar waar ik goed in was, wat ik leuk vond om te doen. Ik voelde van binnen dat ik iets anders kon, iets anders riep mij, ik kon er alleen niet bij. Het kreeg geen woorden, geen acties, ik kon er niks mee. Deels was het ook een soort uitvlucht. Hoe drukker ik was, hoe minder tijd ik had om stil te staan bij mijn eigen gedachtes en gevoelens. Wel zo makkelijk.
Angst voor verandering
De angst voor het onbekende, niet weten wat beter bij mij zou passen, niet naar mijn hart kunnen luisteren… Allemaal redenen waardoor ik nooit een stap nam. Ik deed wel pogingen. Vacatures bekijken, brieven schrijven, een sollicitatie gesprek hier en daar, aangenomen worden en dan toch weer terugkrabbelen. Nee dat was te onveilig, iets achter mij laten en opnieuw beginnen. Dan zag ik ook altijd weer in waarom ik toch wel wilde blijven en kon ik weer van alles bedenken waarom dat was wat ik wilde doen. Zo was het idee weer even uit mijn hoofd en was ik voor ik het wist zo ineens 10 jaar verder. Na zoveel jaren kwam eindelijk die radicale omslag. Na een vakantie in Bonaire kwam ik terug op mijn werk en diezelfde ochtend wist ik het meteen. Ik wil dit niet meer, het is nu of nooit, ik ga ontslag nemen. Het werd ineens een hele grote omslag. In plaats van een kleine verandering gooide ik meteen mijn hele leven maar op zijn kop, het werd alles of niks. Ik ging verhuizen naar Bonaire én nam ontslag. En niemand kon mij nog van dat idee afpraten, het besluit stond al vast. Terwijl ik verbaasd was over mijn eigen standvastigheid en welke besluiten er allemaal uit mijn mond kwamen werd alles in werking gezet en nam ik langzaam aan afscheid van mijn werk, mijn huis, mijn spullen, mijn oude leven. Mét een heleboel tranen. Dat dan weer wel.
Dit was totaal niks voor mij. Zo radicaal een beslissing maken zonder nadenken. Ik als weegschaal denk altijd dagenlang na voor ik een keuze kan maken. Zelfs in een restaurant een beslissing maken over wat ik wil eten is al lastig en nu had ik binnen no time besloten mijn leven compleet te veranderen. Zonder plan. Het enige wat ik had was een woning in Bonaire. Dat was alvast geregeld. Zo kon ik ook niet echt meer terug. Ik had nou eenmaal een woning in Bonaire dus nu moest ik daar wel naar toe. Niet iedereen vond dit zo’n slimme beslissing. Het zou toch wel handiger zijn als ik eerst nieuw werk had gezocht en had bedacht hoe ik dat allemaal voor mij zag. Blijkbaar werkte dat voor mij niet. Ik moest gewoon over gaan tot actie. Het gaf mij veel meer ruimte door eerst te doorbreken wat ik niet meer wilde en door dat te doen konden er andere dingen op mijn pad komen. Veiligheid is niet altijd de beste optie, juist niet naar mijn idee. Een sprong in het diepe kan je juist helpen naar iets wat voor jou bedoeld is. Er ontstaat ruimte voor iets wat anders misschien niet zichtbaar was geworden. En dat gebeurde ook. Er kwam een online job op mijn pad waarmee ik met een paar uurtjes werken per week voldoende inkomen had waardoor ik daarnaast de ruimte kreeg om een nieuw leven op te starten. Het voelt nog steeds niet als mijn eigen keuze. Het voelt als een hoger plan, iets in mij nam het over en beslissingen waren gemaakt voordat ik erover kon nadenken. Dit is voor mij besloten dat dit mijn pad is en ik kreeg een duwtje in de goede richting. De eerste weken op Bonaire vroeg ik mij ook echt wel af of dit nou de bedoeling was. Ik kende de weg niet, had geen vriendinnen en moest een totaal nieuw leven beginnen. Waar was dit goed voor? Waarom word ik voor deze uitdaging gezet? Wat doe ik hier? Ondanks dat voelde ik mij ook meteen thuis en wist ik in mijn hart wel dat ik hier gelukkig van werd. Beetje bij beetje werd ik meer in de juiste richting gestuurd en kreeg ik de ene les na de andere en kon ik steeds beter bij mijn eigen gevoel komen en beslissingen maken vanuit mijn hart in plaats van mijn hoofd. Wat mijn doel was? Ik had nog steeds geen idee. Ik deed maar wat. Geen helder plan, geen missie, niks. Hierdoor dachten anderen ook dat ik toch wel weer zou terugkomen naar Nederland en dat dit van korte duur zou zijn. Dat is echter bijna 2 jaar later nog steeds niet het geval. Mijn relatie die uitging, ontslagen worden, het toerisme wat stil kwam te liggen, onzekerheid over inkomsten… Steeds weer kreeg ik de vraag ‘Kom je dan nu wel terug?’ Nee, bij geen enkele gebeurtenis heb ik erover nagedacht om het eiland te verlaten, dit is mijn thuis.
Persoonlijke ontwikkeling
Mijn spirituele ontwikkeling begon tijdens mijn reis door Thailand. In deze blog kun je daar meer over lezen. Waar ik daar nog giechelend tussen de monniken zat in een tempel en geen idee had wat ik moest doen, waar 5 minuten mediteren als héél lang voelde naar werken als Reiki behandelaar en chakra en aura healer nu. Werken als healer is niet iets wat ik van de één op de andere dag kon gaan doen. Dit is een leerproces geweest van een aantal jaar en ik had geen idee op dat moment waar dat proces naar toe zou gaan leiden of waar ik überhaupt mee bezig was. Als iemand destijds in Thailand mij had gezegd dat ik Nederland ging verlaten en ging werken als een healer had ik die persoon waarschijnlijk voor gek verklaard.
Spiritualiteit wordt vaak weg gezet als zweverig. In essentie is spiritualiteit de zoektocht naar wie jij werkelijk bent. Is dat niet iets wat iedereen wilt? Weten wie je zelf bent. Hoe komt het dat er zo’n label aanhangt als iets wat gek is? Misschien omdat je een confronterend proces aangaat met jezelf. Als spiritualiteit nou als raar wordt beschreven, dan is dat een makkelijke uitweg waardoor je het niet hoeft aan te gaan. Je wilt nou eenmaal niet dat anderen je anders of gek vinden.
Onderzoeken waar je gelukkig van wordt. Leven vanuit je hart. Een leven vanuit spiritualiteit leert je te begrijpen, accepteren en vertrouwen. Een positieve instelling te hebben en antwoorden in jezelf te zoeken. Bewust zijn. Leven in het nu. Onvoorwaardelijk liefde kunnen voelen en het mooie in elk persoon kunnen ontdekken. De zoektocht naar jouw mooiste leven. Voor dit alles is het noodzakelijk om met beide benen stevig op de grond staan. Misschien toch niet zo zweverig dus?
Stap voor stap ging ik mijn eigen processen door. Laag voor laag healen. Hoe vaker je healing ontvangt hoe beter je bij diepzittende pijnen kunt komen. Daar in tegen zal het steeds minder tijd kosten om verdriet achter te laten en door te gaan naar het volgende stuk. Steeds een stukje lichter worden en elke dag een beetje dichter bij de beste versie van jezelf komen. Al denk ik dat er nooit een einde zal zijn. Je kunt altijd blijven leren en groeien. Ik kan mijzelf helen op de bovenliggende lagen, mezelf in balans brengen. De dieperliggende lagen zijn confronterend en lastig, iets wat te moeilijk is ga je zelf vaak liever uit de weg. Daarom ontvang ik ook regelmatig zelf een healing of coaching sessie van iemand anders om zelf verder te ontwikkelen.
Een paar jaar geleden was ik nogal sceptisch over een Reiki behandeling. Ik zat midden in een fikse depressie, ging niet geheel vrijwillig naar een psycholoog, weigerde medicatie te slikken en ook weigerde ik de psychiater te gaan zien, iets wat volgens de dokter essentieel zou zijn om beter te worden. Anti-depressiva en die psychiater. Ik had er alleen maar weerstand voor alsof ik ergens al wist dat het niet de oplossing zou zijn. Ik wilde geen pilletje slikken om blij te zijn, ik wilde gewoon vanuit mijzelf weer blij zijn. Daarbij ben ik ook rebels als iemand bepaald dat ik iets moet doen. Je kan het mij vragen, maar wanneer het verplicht is haak ik al af. Lees meer over mijn depressie in deze blog. In die periode kwam mijn Reiki teacher op mijn pad. Ze vertelde mij wat zij deed en vroeg of dat wellicht iets voor mij zou kunnen zijn. Een Reiki behandeling volgde, al wist ik nou niet echt of dat was wat mij zou kunnen helpen. Een paar handopleggingen en wat energie sturen, het klonk nogal vaag. Toch werd er direct iets in werking gezet en vervolgens keerde ik nooit meer terug naar de psycholoog. Gesprekken als ‘hoe gaat het met je deze week en heb je nog wat leuks gedaan’ daar kon ik helemaal niks mee. Ik ben depressief en wil alleen maar in mijn bed liggen en huilen, dus nee natuurlijk heb ik niks leuks gedaan en daarbij moest ik dan opdrachten maken wat voor mij niet helpend voelde en er werden mij bepaalde dingen opgelegd wat ik niet meer mocht doen, wat wederom eindigde in rebels gedrag. Bij de Reiki sessie werd er iets anders in werking gezet. Iets wat ik niet echt kon beschrijven, maar iets wat wel helpend voelde. Na elke sessie voelde ik nieuwe energie, kon ik de dag weer wat beter aan en veranderde mijn gedachten. Een innerlijk lichtje wat werd aangewakkerd, kleine lichtpuntjes werden weer zichtbaar, het werd minder donker binnen in mij. Het hielp, ik werd beter, op eigen kracht, zonder medicatie. Het was niet makkelijk, dat zeker niet, maar het is wel gelukt.
Later volgde ik een Reiki I cursus. Ik kon mijzelf healing geven en in de loop van de tijd hielp ik wel eens vrienden of familie door mijn handen op te leggen. Ik had geen intentie om hier iets mee te doen tot dat ik mijn baan vorig jaar verloor toen het virus ervoor zorgde dat het toerisme op het hele eiland stil kwam te liggen. De eerste twee weken was ik in de stress en non stop aan het zoeken naar oplossingen. Het besef kwam dat het niet zo simpel was in deze tijd een nieuwe baan te vinden. Ik ging naar binnen keren, rust nemen zodat er in stilte antwoorden konden komen. Ik volgde een training over essentiële oliën om de tijd op te vullen en ik had naast mijn toenmalige baan al een klein winkeltje aan huis met edelstenen. Ineens was daar de ingeving, weer één die zonder nadenken overging tot actie. Ik ging healing sessies geven en dat zou een mooie combi zijn met de edelstenen en oliën. Een weloverwogen beslissing was het wederom niet. Ik begon er gewoon aan en daarna kwamen er weer gedachtes zoals waar ben je mee bezig, dit kan je toch niet, mijn mind zit mij regelmatig in de weg om mijn gevoel te volgen. Ik startte een opleiding chakra en aura healing én volgde een Reiki II cursus om mijn healing skills te verbeteren. Inmiddels bijna een jaar geleden dat ik werd ontslagen, 3 jaar geleden dat ik mijn eerste Reiki cursus behaalde en meer dan 5 jaar geleden dat ik de reis naar Thailand maakte. En nu, nu heb ik mijn eigen healing praktijk en winkel aan huis. Van alle processen die ik zelf ben door gegaan kan ik al een boek schrijven. Wie weet, ooit.
Van babyjuf naar healer.
Nu weet ik wat mijn zielsmissie is: ieder ander die hiervoor open staat en hulp nodig heeft in zijn eigen kracht zetten. Ik help de ander zichzelf te helen zonder afhankelijk te worden van mij. Mijn wens is dat iedereen in zijn of haar eigen kracht staat en een droomleven leeft vol geluk en onvoorwaardelijke liefde. Ontdekken dat dit mijn missie is was niet iets waar ik over na kon denken, iets wat ik kon plannen, dit was iets wat in mij moest groeien en wat ik steeds een beetje meer kon gaan voelen. Om bij je diepste verlangens en antwoorden te komen heb je rust nodig, ruimte, tijd, een plek waar je je fijn voelt. Al deze dingen kun jij creëren, zodat ook jouw antwoorden zullen verschijnen, op het moment dat jij er klaar voor bent.
Soms spannend, van mijzelf afhankelijk zijn, een eigen bedrijf hebben, maar óók heel bevrijdend. Hard werken én vrijheid hebben. Het gaat zoals ik dat wil, al moet ik wel mijzelf voorzien van een flinke dosis motivatie en doorzettingsvermogen om alles voor elkaar te krijgen. Bovenal is dit wat ik binnen in voelde, al die tijd, ik wilde anderen helpen, écht helpen. Mijn doel is de ander een opening te geven om zelf te gaan ontwikkelen en iemand volledig in zijn of haar eigen kracht plaatsen.
Wil jij ook ontdekken wat jouw levensdoel is of onderzoeken welke dromen jij hebt die je werkelijkheid wilt gaan laten worden? Hier kun je coaching opdrachten bestellen die jou op weg kunnen helpen in jouw proces. Het is ook mogelijk een persoonlijk traject aan te gaan waarbij je coaching en healing sessies ontvangt. Neem contact op zodat we een voor jou passend programma samen kunnen stellen.
0 reacties