Wanneer het donker wordt

 De ventilatoren stoppen met draaien. Voor mij het teken dat de stroom eruit ligt. Soms duurt het even, soms duurt het heel lang. Dat laatste dit keer. Het is nog middag. Mijn JBL boxje is nog voldoende opgeladen, de muziek blijft afspelen terwijl verder alles stuk voor stuk uitgaat. De koelkast stopt met koelen, de ventilatoren werken niet meer en de lichten gaan uit. De gedownloade muzieknummers blijven afspelen. Alle verdere afleidingen worden uitgeschakeld. Geen (werk) berichtjes, geen social media, geen Netflix. Ik lees een boek over familiepatronen, klieder wat aan met waterverf, schrijf een heleboel woorden op zonder doel, laat inspiratie door me heen stromen. 

De uren gaan voorbij. De zon gaat onder, er verschijnen mooie kleuren in de lucht, nog altijd is er geen stroom. Niet mijn meest favoriete moment zonder elektriciteit. In het donker. Terug te leiden naar dat het niet zo praktisch is om in het donker eten te koken en te douchen. Maar ook zijn dit de momenten dat je wordt uitgedaagd je eigen schaduwkanten aan te kijken. Wat doe je als het donker wordt? Wat doe je als de afleidingen om je heen verdwijnen? Kun je kijken naar wat er wel is of kijk je naar wat er niet is? Blijf je of ga je weg? 

De lucht wordt steeds donkerder, sterren verschijnen. Voor dit soort momenten altijd kaarsjes en een aansteker in huis. Al doende leer je 😉 De eerste keer dat ik een stroomuitval meemaakte in één van eerste maanden hier was ik daar totaal niet op voorbereid en had dat als gevolg dat ik om 7 uur ’s avonds maar ging slapen.

De batterij van mijn telefoon raakt leger, beltegoed is op, internet data heb ik sowieso nooit en ook het muziekboxje zal nu niet lang meer meegaan. De wind valt weg en de warmte slaat om me heen zo zonder ventilator of airco. Muggen verzamelen zich luid zoemend om me heen. Met natuurlijke muggenolie hou ik ze van mijn lichaam vandaan. Starend in de waxinelicht vlammetjes komt er toch even in mij omhoog hoelang dit nog gaat duren. Dit vast te makende hebben met het gezoem van de muggen wat frustratie in mij omhoog haalt. Die kleine irritante beestjes weten mijn schaduwkant op zijn best naar boven te halen. 

Het kleine beetje licht gebruik ik om de letters op papier te krijgen. Ik vind de rust weer terug door in het vuur te kijken wat zich ook zeer rustig houdt. Alsof het wilt zeggen ‘blijf maar kalm, ook dit gaat voorbij’. Het zwart van de nacht is nu letterlijk overal om mij heen. In het midden van de kamer zit ik met een paar kaarsjes op de grond, verder omringt door donkerte. Overgave aan wat is. Overgave aan niet weten. Verbinden met het element vuur en met wat het donker met mij doet. 

6 uur later en nog steeds geen teken van verandering. Heb ondertussen wel een powerbank gevonden waar nog een klein beetje stroom uit te halen valt. Wat fijn is om mijn telefoon wat op te laden zodat ik die weer als zaklamp kan gebruiken. 

Het brengt me terug naar een gevoel wat ik in Afrika, Tanzania ook heb ervaren. Het merendeels leven zonder voorzieningen die wij als Westerse mensen zo gewoon vinden. Meer zijn, minder doen. Verbinden met wat is. Ik ben stiekem wel eens blij dat wij dit soort momenten ook hier op het eiland hebben. Het brengt je meer in verbinding met jezelf. Meer in verbinding met anderen. Alle ruis wordt weggehaald. Erover klagen is nutteloos. Je hebt het ermee te doen en je kan er maar beter het beste van maken. Het geeft een extra besef van hoe goed wij het hebben en dat het niet zo vanzelfsprekend is om gas, water en licht altijd tot je beschikking te hebben. 

In Tanzania had ik deze les al tot me genomen en ik vond het destijds lastig om daarna terug te zijn in Nederland. Ondanks dat ik de fijne voorzieningen super erg waardeerde (stromend, en ook nog warm, water halleluja), had ik tegelijkertijd ook een afkeer hoe iedereen zo gefixeerd bezig was met spullen en de hoeveelheid woede wat er omhoog kon komen als iets even niet werkte. Het is voor mij dan ook meer dan logisch dat ik me hier zoveel meer thuis voel op het kleine eilandje Bonaire, waar niet altijd alles werkt en je niet alles tot je beschikking hebt wanneer je dat wilt. Voor mij voelt dit zoveel meer menselijk, verbonden en natuurlijk. 

Dat is dan ook wat ik door me heen voel gaan als ik zo in het donker bij kaarslicht aan het schrijven ben. De grootste lessen hebben wij te leren binnen in onszelf. Om daarbij te komen mag het soms best even donker worden. Ik kan het donker best even spannend vinden, niet fijn of me alleen voelen en dat is oké. Even later kijk ik naar een magische sterrenhemel doordat het zo donker is. Knipogende sterren, miljoenen lichtjes in de lucht. Het is zo helder dat ik stelsels kan zien, energielijntjes, alsof ik de sterren met elkaar kan zien praten. Een cadeautje wat weer bevestigd welke mooie dingen het donker ook met zich meebrengt. 

Als de ventilatoren uren later weer langzaam op gang komen en de lampen beginnen te knipperen zijn dat de tekens dat de stroom weer in werking is gezet, alles gaat weer verder waar het gebleven was. Nog denkend aan de bizar mooie sterrenhemel vol leven waar wij maar weinig van weten val ik in slaap.